รำพึงรำพัน1

เฮ้อ หมู่นี้ไม่ค่อยมีพลังงานเท่าไหร่ สงสัยช่วงป่วยจะนอนเยอะไปหน่อย ระดับ metabolism ของร่างกายตอนนี้คงตํ่าที่สุดตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยรู้สึกอืดๆเพลียๆตลอดเวลาอย่างนี้มาก่อนเลย พุงก็ป๊องป่อง เวลานั่งมันกองๆกันได้อ่ะ คิดดูละกัน ตัวหนาขึ้นจม ตอนนี้คงไม่มีใครถามแล้วล่ะว่าตับไตไส้พุงไปอยู่ที่ไหน มีที่เหลือเฟือเลย ไม่รู้อ้วนขึ้นมากี่กิโลแล้วตั้งแต่มาที่นี่ ไม่ได้ชั่งนํ้าหนักมานานมากด้วยความกลัว นอกจากพุงแล้ว ก็ออกหน้า หน้างี้กลมเชียว นึกถึงที่หยูเพื่อนรักเคยพูดไว้ว่า เวลาไอ้อ้อมอ้วนเนี่ย หน้าจะกลมๆแบนๆ เพราะแก้มมันพองขึ้นมาบดบังดั้งจมูก เออ ขอบใจนะเพื่อน ตอนนี้หน้าชั้นก็คงยังงั้นแหละ (นอกจากอ้วนออกหน้าก็มีออกต้นขา กับจั๊กกะแร้ด้วย ตอนผอมๆเนี่ยจั๊กกะแร้เฮี้ยวเหี่ยว ตอนนี้เต่งตึงเชียวแหละ อันนี้ชอบ ฮ่าฮ่า)

นอกจากมีเรื่องอ้วนให้รำพึงรำพันแล้วก็ยังมีเรื่องความว่างของตัวเอง แต่ละวันที่ตื่นขึ้นมาเนี่ย ทำไมมันว่างเปล่าอย่างนี้ก็ไม่รู้ มันเหมือนๆกันทุกวัน ตื่นขึ้นมา โทรหาแม่กับพ่อ ลงไปเอาเบเกิ้ลกับนํ้าส้มขึ้นมาทานเป็นอาหารเช้า (ซึ่งตอนนี้เบื่อๆๆๆๆเบเกิ้ลมากๆๆๆๆ แถมเมื่อเช้าไม่มีนํ้าส้มอีก เซ็งเลย) เช็คอีเมล์ อ่านข่าวออนไลน์ หลังจากนี้ก็ดูทีวีบ้าง อ่านหนังสือบ้างไปตามเรื่องตามราว กับข้าวก็เริ่มเบื่อแล้ว ไม่อยากทำ มันทำไม่สะดวก ช่วงหลังๆนี่ทำแล้วก็เหนื่อยและหงุดหงิด สองวันก่อนลองทำ oyako-don ข้าวหน้าไก่ใส่ไข่แบบญี่ปุ่น แหวะ ออกมาแหลกเกือบม่ายล่าย คงเป็นเพราะไม่คุ้นไม่เคยทานมาก่อน ก็เลยไม่รู้ว่ารสชาติมันควรจะเป็นยังไง รสที่ทำมันไม่ไปทางไหนเลยซักทาง อาทิตย์นี้ก็เลยไม่ได้ซื้อของสดมาทำกับข้าวแล้ว ทำของที่มีในตู้เย็นให้หมดก่อน แล้วก็สั่งพิซซ่ามาทานเอา ให้มันอ้วนหนักกว่าเดิมทั้งสามีภรรยา

ขอจบการรำพึงรำพันภาคแรกไว้เท่านี้ก่อนนะคะ เก็บไว้เขียนวันอื่นบ้าง เดี๋ยวจะไม่มีอะไรทำ