สามเดือนกับหนึ่งอาทิตย์

ตอนนี้เจดชอบอมมือมากค่ะ




คอแข็งมากขึ้น จับนั่งพิงพอได้แล้ว ชอบดูทีวีมาก(จนน่ากลัว)






ยิ้มยังหวานเหมือนเดิม เห็นใครก็ยิ้มไห้เค้าไปหมด







ส่วนพลิกหงายนี่ก็ทำได้มั่งไม่ได้มั่ง แล้วแต่วัน แต่พลิกคว่ำนี่ยังไม่ได้เลย เคยเกือบพลิกได้อยู่วันนึงแล้วช่วงนี้ก็เลิกพยายามไปซะงั้น แต่คอแข็งขึ้นมาก












เฮ้อ จะอยู่ที่เมกาอีกแค่อาทิตย์เดียวก็ต้องกลับซาอุแล้ว อยู่ที่นี่ดีกับเจดจริงๆเพราะอากาศดี ได้พาเจดออกไปเดินเล่นข้างนอกทุกวัน กลับไปซาอุก็ต้องอยู่แต่ในบ้านเพราะอากาศที่นั่นยังร้อนระอุอยู่เหมือนเดิม แต่ก็ยังดีที่อยู่ซาอุแค่สองอาทิตย์ก็จะไปเมืองไทยอีกสามอาทิตย์ อิแม่ดีใจที่สุดจะได้กลับไปหม่ำๆๆๆๆ ไม่ได้กลับมาปีครึ่งแล้วเนี่ย ส่วนหนูเจดก็ได้บินอีกล่ะ อายุยังไม่ถึงครึ่งขวบก็ได้บินเกือบรอบโลกแล้วนะ ลูกเอ๊ย เกิดเป็นลูกพ่อกับแม่ต้องทำใจหน่อย

ปล. รูปมากหน่อยเพราะเลือกไม่ได้ว่าจะไม่ลงรูปไหน มันน่ารักไปหมด! ได้เลนส์ใหม่มาเลยถ่ายเพลินค่ะ

เด็กช่างคุย & พลิกหงายได้แล้วจ้า

เอาคลิปเจดส่งเสียงมาให้ดูกันค่ะ ถ่ายไว้เมื่อวาน



คุยไปสักพักชักเหนื่อย เลยเริ่มบ่น เหนื่อยแล้ว อยากนอน อุ้มกล่อมหน่อยสิคะ



มาวันนี้ อ้อมอยากถ่ายรูปเจดใส่ชุดที่เพื่อนส่งมาให้ มันมีระบายที่ก้น น่ารักดี ก็เลยจับเจดนอนคว่ำ คริสก็เล็งกล้อง อ้าว ยังไม่ทันได้ถ่าย เจดพลิกตัวไปนอนหงายผึ่งซะแล้ว สองสามวันก่อนจับคว่ำเจดยังหงายไม่ได้เลย ไปได้แค่ครึ่งทาง ตะแคงแล้วก็กระดิกขาใหญ่แต่ยังพลิกไม่ได้ มาวันนี้พลิกได้อย่างรวดเร็ว อ้อมก็เลยจับคว่ำอีกสองสามรอบ จนได้รูปมาแบบนี้

รอบที่หก ชักไม่ไหวแล้วอ่ะ เจดชักเหนื่อย พลิกไม่ไปล่ะ ติดแขน ฮ่าๆ

พลิกไม่ไป หงุดหงิด ทำอะไรไม่ได้ กัดแขนอมมือดีกว่า ยอมแพ้แล้ววุ้ย

คงอีกสักพักกว่าเจดจะพลิกคว่ำได้ ใจนึงก็อยากให้เจดคว่ำเองได้เร็วๆ แต่อีกใจก็กลัวอ่ะ อย่างนี้ก็วางนอนที่ไหนก็ได้ไม่ได้แล้วสิเนี่ย

ลูกเราน่ารักที่สุด

หุหุ ขึ้นหัวบล็อกได้น่าหมั่นไส้มาก แต่ก็คิดอย่างนี้จริงๆนี่นา คุณแม่ทั้งหลายคงเข้าใจ เหะเหะ

เปิดด้วยรูปตอนเจดเกือบสองเดือนก่อน

ตอนนี้อยู่เมกาแล้วค่า กลับมาเยี่ยมพ่อแม่คริสได้อาทิตย์กว่าล่ะ ออกจากซาอุวันที่ 16 กรกฎา แวะเที่ยวอัมสเตอดัมซะก่อนหนึ่งอาทิตย์แล้วค่อยมาโอไฮโอ จะว่าเหนื่อยก็เหนื่อย แต่ดีใจมากๆที่ได้ออกจากซาอุเสียที ที่ว่าเจดน่ารักที่สุดก็เพราะว่าเจดทำตัวดีมากๆตลอดการเดินทางจริงๆ ตอนบินก็จะหลับซะเป็นส่วนใหญ่ ตื่นมาอ้อมก็ให้นม(อ้อ อ้อมให้นมเจดกลางสนามบินริยาดห์เลยฮ่ะ คลุมโปงเปิดอบายาเปิดนมให้ลูก ฮ่าๆ) เจดมีร้องไห้งอแงนิดหน่อยบ้างแต่ก็ไม่มากอะไร ตอนเครื่องขึ้นลงก็ไม่มีปัญหา อ้อมก็ให้อมจุกหลอกไปถ้าตื่น ก็ไม่มีร้องไห้เพราะปวดหูเลยสักครั้ง

ช่วงที่อยู่อัมสเตอดัมตอนแรกก็เอาเจดใส่รถเข็นเวลาออกไปข้างนอก ปรากฏว่าเจดไม่ชอบอย่างแรง งอแงมากๆ คงเป็นเพราะว่าต้องปรับนอนราบแล้วเจดมองอะไรไม่เห็นก็คงอึดอัด นอนหลับก็ไม่ได้นาน เลยต้องเปลียนแผน เอาเจดใส่สลิงแทน ก่อนออกจากโรงแรมก็อัดนมให้อิ่ม พอจับใส่สลิงห้อยเป็นลูกจิงโจ้แบบนี้ อ้อมเดินไปได้ไม่เท่าไหร่ เจดก็จะหลับแล้ว ส่วนใหญ่ก็หลับยาวได้ทีละสองสามชม.รวดเลย อ้อมกับคริสก็ได้เดินดูนู่นดูนี่ แถมสะดวกกว่าเข็นรถเข็นคันยักษ์ไปไหนมาไหนด้วย แต่เสียดายที่อากาศไม่ดีเท่าไหร่ ฝนตกหนาวอยู่หลายวัน จนสองวันสุดท้ายนั่นแหละ ค่อยดีขึ้นหน่อย เช้าวันกลับงี้แดดแรงฟ้าใสเชียว พออากาศไม่ดีก็เลยไม่ได้ถ่ายรูปมากค่ะ อ้อมเองก็ห้อยเจดต่องแต่งอยู่จะจับกล้องก็ไม่ถนัด ก็เลยได้รูปมาไม่มาก



ตอนนี้เจดก็เป็นขวัญใจคุณปู่คุณย่า อ้อมบอกเจดก่อนลงจากเครื่องบินว่าพอคุณย่าอุ้มให้ส่งยิ้มให้คุณย่านะ เจดก็ทำตามที่บอกจริงๆอ่ะ พอย่ารับไปอุ้มปุ๊บ เจดก็ยิ้มหวานทันที อู๊ย คุณย่าดีใจมากๆ เจดก็เป็นเด็กเลี้ยงง่ายจริงๆนั่นแหละ ใครอุ้มก็ได้ ร้องไห้หนักๆเวลาหิวเท่านั้น แต่ถ้าร้องแอ๊ะๆแบบบ่นๆเนี่ยหมายความว่าเหนื่อยแล้วนะ อยากนอน อุ้มกล่อมหน่อย พาไปที่ไหนก็มีแต่คนชมค่ะ อยู่ต่อหน้าคนอื่นนี่น่ารักมาก เพราะเธอไม่ร้องเลย แต่ชอบร้องเวลาอยู่ในรถกับพ่อแม่สองคนนะ แต่ก็ไม่ว่ากันค่ะ แค่นี้ก็น่ารักจะแย่อยู่แล้ว อิอิ คอนเฟิร์มด้วยรูปอีกรอบ



ยิ้มให้คุณย่า

กำลังพูดค่ะ เดี๋ยวนี้จ้อใหญ่แล้ว แฮรรรร ฮารรรร ไปเรื่อย