ว่ะ ฮ่ะฮ่า หัวเราะประชดชีวิตเรื่องวีซ่า

วันนี้ว่าจะเขียนเรื่องการขอวีซ่าท่องเที่ยวเข้า Costa Rica สำหรับคนที่ถือพาสปอร์ตไทยและมีกรีนการ์ดแบบอ้อมว่าต้องใช้เอกสารอะไร ทำเรื่องอย่างไรบ้าง ก็เลยเข้าไปเช็คดูเว็บไซต์ของสถานทูตคอสตาริก้าอีกรอบ คลิกครั้งแรกหน้ามันไม่โหลดแฮะ ก็เลยกดรีเฟรช ที่เห็นก็คือมันว่าอย่างนี้ค่ะ

http://www.costarica-embassy.org/consular/visa/consular_Visa.htm

New Visa Regulations

Effective May 23, 2007, nationals of countries that require a consular visa to enter Costa Rica are no longer required to apply for the visa, if the visitors are holders of:

• A valid visa (multiple entries) to enter the United States of America (B1, F1, H1B, G4, etc.) and/or the European Union
• A permanent residency (green card) in the United States of America and/or the European Union
  

The passport expiration date needs to be over 30 days from the day of arrival to the country.

Visitors are allowed to remain in the country for up to 30 days. All visa extensions should be requested at the Immigration Office in San José, Costa Rica.

สรุปก็คือ กฎใหม่เริ่มใช้วันที่ 23 พฤษภา ถ้ายูมีวีซ่าอยู่ในอเมริกาอย่างถูกต้องและมีกรีนการ์ด ยูก็เข้าคอสตาริก้าได้เล้ย ไม่ต้องขอวีซ่งวีซ่าอะไรทั้งน้านนนนนนนนนนนน

เห็นปุ๊บ แทบจะกระโดดสกายคิกจอคอมพิวเตอร์ (แต่ไม่กล้า กลัวไม่มีคอมพ์ใช้ ได้แต่หัวเราะประชดชีวิตกับกรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆอยู่ในใจง่ะ) กรูจะบ้า อาทิตย์ที่แล้วอุตส่าห์ขับรถทั้งวันไปชิคาโกเพื่อให้ท่านกงศุลสแตมป์วีซ่าเซ็นชื่อในพาสปอร์ตแนุญาตให้เข้าเมืองได้อย่างให้สวยงาม เสียค่าน้ำมันค่าเดินทาง (toll บนไฮเวย์โคตรแพง) ไปเท่าไหร่กว่าจะได้ไอ้สแตมป์นี้มา ฮือ ที่สำคัญวันที่ไปที่กงศุลอ่ะ วันที่เท่าไหร่รู้มั้ยคะ May 23, 2007!!

ทำไม้ทำไมหนุ่มน้อยน่ารักใจดีที่สถานกงศุลไม่บอกกันเลยตอนโทรไปนัดว่าไม่ต้องมาก็ได้ เขาจะเปลี่ยนกฎแล้ว จะได้ไม่ต้องถ่อไปถึงโน่น มันเปลืองนะ รู้มั้ย!!

เข้าเมืองใหญ่ไปทำวีซ่าที่ Chicago

มีเรื่องให้ต้องเดินทางก่อนที่จะเดินทางค่ะ เอ...งงมั้งเนี่ย คืออ้อมกับคริสมีแพลนจะไปเที่ยว Costa Rica กับเจฟฟ์เดือนหน้าซักสามอาทิตย์ (หุหุ ตอนนี้เริ่มตื่นเต้นล่ะ ยังไม่เคยไปแถวๆนั้นเลย) แต่ก่อนที่จะไปจริงๆเนี่ย อ้อมก็ต้องขอวีซ่าก่อนตามสไตล์ผู้ถือพาสปอร์ตของประเทศกำลังพัฒนาอย่างไทยแลนด์ แลนด์ออฟสไมล์บ้านเรา (เมื่อไหร่ขอสัญชาติอเมริกันได้นะ จะรีบขอเลย ไม่ได้อยากเป็นพลเมืองที่นี่หรอกแต่อยากถือพาสปอร์ตเมกัน ไปไหนสะดวกดียกเว้นไปทางตะวันออกกลาง อาจไม่ปลอดภัยได้ ฮ่าๆ) อ้อมก็ค้นคว้าหาข้อมูลด้วยกูเกิ้ลตามเคยไว้ก่อน ก็ได้ความว่าต้องไปยื่นเรื่องด้วยตนเอง ไม่สามารถทำทางไปรษณีย์ได้ และสถานกงศุลที่อยู่ในเขต jurisdiction นี่ก็คือที่ Chicago เฮ้อ ทำไมไม่อยู่ใกล้ๆกว่านี้หน่อยก็ไม่รู้ ชิคาโกห่างจากบ้านประมาณ 400 ไมล์ ขับรถ 7 ชม. พอดีๆ แต่ทำไงได้ ยังไงก็ต้องไปอยู่ดี ก็เลยโทรไปถามเรื่องเอกสารแล้วก็นัดวันเวลากับสถานกงศุลไว้เป็นวันพุธตอน 11 โมง

วันอังคารก็เลยออกเดินทางกันแต่เช้าค่ะ เจ็ดโมงครึ่งกว่าๆ แวะซื้ออาหารเช้าตามทางอีกเหมือนเดิม ขับไปเรื่อยๆก็ถึงชิคาโกประมาณบ่ายสามได้มั้ง เนื่องจากคนละ time zone กันก็เลยได้เวลาแถมมาหนึ่งชม.

ขับเข้าเมืองก็จะเห็น skyline ของเมืองใหญ่ค่ะ ตึกเพียบ เด็กกรุงเต้บเก่าอย่างอ้อมชักตื่นเต้นรู้สึกกระชุ่มกระชวย ส่วนคนขับรถอย่างคริสชักเครียดเพราะไม่ชอบเมืองใหญ่

ขับเลียบทะเลสาป Michigan ไปเรื่อยๆก็ถึงโรงแรม Super 8 เจ้าเก่า คราวนี้จองแบบใช้คะแนนสะสมพักฟรี ห้องใหญ่ใช้ได้เลย สะอาดสะอ้านดี neighborhood ก็ดี พักผ่อนยืดเส้นยืดสายกันนิดหน่อยก็เดินออกมาหาอะไรทานกัน ไปเจอะร้านขายอาหารกึ่งฟาสต์ฟู้ดทั่วๆไปนี่แหละ อยู่ใกล้สถานีรถไฟ เดินเข้าไปในร้าน ดูเมนูปุ๊บเห็น bulgogi ฮั่นแน่ อาเจ้เจ้าของหน้าตาเป็นเกาหลีมากๆ ลูกมือเป็นเม็กซิกัน เอาวะ ยังไงบุลโกกิต้องอร่อยชัวร์ ก็เลยสั่งมา



ส่วนคริสสั่ง Philly cheesesteak ตามเคย



ก็อร่อยทั้งคู่เลยโดยเฉพาะบุลโกกิ ข้าวก็เป็นข้าวซ้อมมือด้วย จานใหญ่นั่นอ้อมทานหมดเลยเพราะหิวด้วยแหละ ทานกันเสร็จก็เข้าสถานีรถไฟ ซื้อตั๋วรายวันเอาไว้คนละ $5 จุดหมายปลายทางของเย็นนั้นคือ สนามเบสบอล U.S. Cellular ของทีม Chicago White Sox ที่อยู่ทางใต้ของตัวเมือง ก็นั่งรถไฟหวานเย็นไปเรื่อยๆ เล่นจอดซะทุกสถานีเลย กว่าจะไปถึงบอลพาร์คก็ใช้เวลาไปชั่วโมงนึงเต็มๆ อย่าถามว่าทำไมต้องมาดูเบสบอลนะคะ งานนี้อ้อมตามใจคริสเต็มที่ ใจจริงอ้อมอยากไปเดินเล่น Michigan Avenue เข้าร้านเข้าห้างดูของ หาอะไรทานอร่อยๆในเมืองมากกว่า แต่คริสเขาอยากดูเบสบอลก็ต้องตามใจเขาสักนิด คือถ้าเป็นแฟนเบสบอล ไปเมืองไหนที่มีทีมเบสบอลก็ต้องขอไปที่บอลพาร์คของเขาหน่อย

หน้าทางเข้า

สรุปว่าไปถึงตั้งแต่ไก่โห่เลย ห้าโมงเย็น เกมเริ่มตอนหนึ่งทุ่ม ก็ซื้อตั๋วที่ box office กัน ได้ที่นั่งใน club box ซะด้วย เรียกว่าทุ่มทุนมาก อ้อมแอบเสียดายตังค์นิดหน่อย จริงๆตอนแรกว่าจะซื้อตั๋วผีสองใบยี่สิบแล้วเชียวแต่คริสว่ามันไกลไป ก็เลยมาเสียตังค์ค่าตั๋วใบละ $46 เข้าไปแล้วลองดูไอ้ที่นั่งตั๋วผีที่จะซื้อนั่นมันอยู่เหนือหัวเราเองนี่หว่า -_-" แต่ก็ไม่เป็นไร เพิ่งเคยได้นั่งใน club box แบบนี้ ดีทีเดียวแหละ ห้องน้ำก็ไม่ไกล คนไม่เยอะ มีอาหารดีๆขาย มีคนเสิร์ฟที่ที่นั่งด้วย เสียดายมากๆที่ทานกันมาจนจุก ไม่รู้ว่าอาหารที่บอลพาร์คจะดูน่าทานและไม่แพงมากแบบนี้

ดูรูปสนาม คนยังไม่เยอะเลย











พอใกล้ๆทุ่ม คนก็เริ่มเยอะแล้วค่ะ รู้สีกวันนั้น attendance จะประมาณสามหมื่นสี่พันกว่าคน นี่ขนาดวันธรรมดานะ คนดูมากกว่าที่คลีฟแลนด์เยอะ







ก็ดูเบสบอลไป กินเบียร์ไปเรื่อย เชียร์ไม่มันเลยเพราะ White Sox คือคู่แข่งของอินเดียนส์ นั่งไปนั่งมาคริสก็ชักหิวเลยสั่ง Nachos มาทาน อร่อยดี



จนสามทุ่มกว่าก็กลับกันก่อนเกมจะเลิกเพราะไม่อยากถึงโรงแรมดึกมาก แล้วตอนนั้น White Sox ก็นำ Oakland A's อยู่หลายรัน ยังไงก็ชนะอยู่แล้ว

เดินกลับมาขึ้นรถไฟที่สถานี



ดูรูปสนามเบสบอลอีกที



ปิดท้ายด้วยรูปพานอรามา



วันรุ่งขึ้นตื่นมาก็ไปหาข้าวเช้าทานกันที่ coffee shop ใกล้ๆสถานีรถไฟ ชื่อร้าน Charmer's ก็ charming สมชื่อใช้ได้ ยกเว้นแต่ว่าเปิดเพลงอะไรก็ไม่รู้ร้องเหมือนแมวครวญครางใกล้สิ้นชีวิต น่ารำคาญไปหน่อย



สั่งเบเกิ้ลแซนด์วิชมาทานคนละอัน มากับชิกเคล็ตส์กล่องจิ๋วด้วย




จากนั้นก็ขึ้นรถไฟไปดาวน์ทาวน์

ทางขึ้นสถานีรถไฟ

ชานชาลา รีบถ่ายไปหน่อยได้มาแค่นี้แหละค่ะ

บนรถไฟ เก่าๆเหม็นๆหน่อย แต่ก็สะดวกดี

นั่งไปอีกครึ่งชม.ก็ลง เดินหาตึกสถานทูตอีกห้านาทีก็เจอ เข้าไปยื่นเอกสารแล้วก็รอเจอท่านกงศุลอีกครึ่งชม.ก็ได้สแตมป์วีซ่าในพาสปอร์ตมาครอบครอง เดี๋ยวเรื่องขอวีซ่าแยกเขียนอีกโพสต์ดีกว่านะ

ขากลับก็ถ่ายรูปบนรถไฟเพิ่มอีกหน่อย คริสขอให้ถ่ายสนามเบสบอลอีกแห่ง Wrigley Field ของทีม Chicago Cubs เป็นสนามเก่าดูมีสเน่ห์มากๆอยู่ในเมืองเลย จริงๆอยากไปที่นี่มากกว่าที่ White Sox อีก แต่วันนั้นทีม Chicago Cubs ไม่ได้แข่งที่นั่น ตอนนัดทำวีซ่าไม่ได้คิด ไม่งั้นคงหาวันที่ไปดู Cubs แข่งที่ Wrigley field ดีกว่า





แถมท้ายด้วยรูปคู่และรูปเดี่ยว



คริสนะคริส ถ่ายทั้งทีถอยไปอีกนิดให้ติดเต็มตัวเท้าไม่ขาดก็ไม่ได้

หลังจากนั้นก็ขับรถกลับบ้านค่ะ ตอนออกจากชิคาโกแอบบ่นๆไปว่าคิดถึงเมืองใหญ่ คิดถึง neighborhood เล็กๆที่เดินไปหน่อยก็หาของกินได้ ไม่ต้องขับรถตลอดเวลา ส่วนคริสบอกว่าไม่เลย Just get me the hell out of here. เขาไม่ชอบเมืองใหญ่ ทนไม่ได้ด้วยซ้ำ เราสองคนต่างกันมากที่สุดก็คงตรงนี้แหละ

คริสพาเสียวเที่ยว Cedar Point (2)

มาเขียนต่อแล้วจ้า ต้องรีบเขียนให้เสร็จเพราะมีเรื่องใหม่มารอต่อให้เขียนแล้ว ใครที่ว่าตอนที่แล้วเสียวมากๆ ตอนนี้เสียวกว่าเดิม ฮ่าๆ

หลังจากเล่น Gemini เสร็จก็พักทานข้าวกลางวันกันแป๊บนึง คนอื่นก็ทานคอร์นด็อกกันแต่อ้อมทานแค่เฟรนช์ฟรายอ่ะ
ทานมากไม่ไหว กลัวไปเล่นรถไฟเหาะอื่นๆแล้วออกหมด เสียดายอาหาร(ห่วยๆ)ราคาแพงขูดเลือดขูดเนื้อ จริงๆที่ Cedar Point นี่เขาให้เข้าออกได้กี่ครั้งก็ได้ คือถ้าออกแล้วอยากกลับเข้ามาใหม่ก็จะมีสแตมป์มือให้ (เหมือนเวลาไปเที่ยวเธคเนอะ) เพราะฉะนั้นถ้าใครอยากประหยัด ไม่อยากเสียตังค์เยอะสำหรับอาหารห่วยๆ น้ำแพงๆ ก็เตรียมมาทานเองก็ได้ ไม่อยากแบกก็ทิ้งไว้ในรถ แล้วก็ออกไปทาน แต่ไหนๆก็ไหนๆนะ มาทั้งทีมันต้องได้ประสบการณ์ครบทุกด้าน ยอมหยวนๆเสียตังค์ไปเถอะ ทานกันเสร็จก็ไปต่อที่ ride นี้เลย

Magnum XL-200

สูง 205 ฟุต ความเร็วสูงสุดอยู่ที่ 72 ไมล์ต่อชม.ค่ะ ปีที่แล้วได้รับการจัดอันดับให้เป็นโรเลอร์โคสเตอร์รางเหล็กที่ดีที่สุดอันดับสามของโลก ก่อนขึ้นอ้อมก็ปอดแหกอีกตามเคย คริสหลอกล่อบอกว่านี่ขึ้นแม็กนัมเป็นอันสุดท้ายก็ได้ เดี๋ยวไม่บังคับล่ะ คือในใจอ้อมก็คิดแหละว่ามันไม่เป็นไรและมันก็สนุกดี แต่ไอ้ความกลัวก่อนขึ้นเนี่ยมันห้ามกันไม่ได้ ยิ่งเห็นความสูงเนินแรกขนาดนั้น มันเสียวนะ แอบกลัวความสูงนิดๆด้วย แต่พอขึ้นนั่งแล้วรถมันไต่ขึ้นเนินไปเรื่อยๆ ก็อดมองวิวข้างล่างไม่ได้ เออ มันสวยดีแฮะ มองลองไปเห็นชายหาดของทะเลสาปข้างล่างด้วย เห็นเกาะอีกต่างหากก็สวยดีนะ เสียวก็เสียวแหละเพราะนั่งบนรถไฟเหาะ มันโล่งไม่เหมือนอยู่บนตึกหรือในลิฟท์ แต่ยังไม่ทันได้ชื่นชมกับความงามของวิวมากนัก รถไฟมันก็ไต่ถึงจุดสูงสุด หลังจากนั้นก็ได้แต่คิดในใจล่ะค่ะ อารมณ์ประมาณว่า ...หายแล้วววววววว holy .....itttttttttttttttttt!!! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กระจายตอนมันลงเนินแรกนั้นมาค่ะ แล้วมันไม่ได้มีแค่ที่เห็นแค่นั้น มันอีกหลายเนิน มีลอดอุโมงค์ด้วยอีกต่างหาก บางตอนก็เฉียดพื้นมากกกกก เหมือนกับจะชนพื้นเลย แต่สรุปว่ามันส์ดีแฮะ รถวิ่งแบบ smooth มากๆ

จากตรงนี้ก็เบรคกันสักนิด คริสกับชัคไปเล่น Skyhawk คั่นเวลา อ้อมไม่เอาเด็ดขาด ไอ้พวกแกว่งๆเป็นชิงช้าแบบนี้ ทำมึนแน่ๆ

Skyhawk

แกว่งยังไงลองดูคลิปค่ะ


ถึงจะดูเดะๆ แต่ก็เล่นเอาคริสเสียวไปเหมือนกัน เพราะมันเล่นแกว่งสูงซะเกิน 90 องศาอีกนะ

ชิงช้าสวรรค์ทั่วๆไปที่นี่ก็มีค่ะ


แต่มันแกว่งซะขนานกับพื้นเลย อ้อมบายอีกเหมือนกัน เล่นอย่างนี้ไม่ได้มึนแน่ๆ


หลังจากพักไปเล่นอันจิ๊บจ๊อยแล้วก็ได้เวลาเล่นของแรง Millenium Force



รูปอาจจะดูไม่ชัดว่ามันสูง แต่ Millenium Force นี่เรียกกันว่าเป็น giga-coaster ด้วยความสูง 310 ฟุต กับความเร็วสูงสุด 96 ไมล์ต่อชม. มีอีกสองเนินที่สูง 169 และ 182 ฟุต (ตึกหนึ่งชั้นก็ประมาณ 10 ฟุต) ลอดอุโมงค์สองที่ และเลี้ยวแบบทำมุม 122 องศาอีกสองโค้ง ว่ะฮ่ะๆ โหดมากๆ



ตอนที่ต่อแถวรอก็มีรถไฟวิ่งผ่านอย่างเร็วให้เสียวเล่น



คิวที่นี่ยาวที่สุดเลย รอประมาณเกือบชม. แชะรูปคู่หน่อย พร้อมกับขอไว้อาลัยแว่นตากันแดดตาแมลงวันคู่โปรดตรงนี้ด้วย เสียชีวิตตกหายไประหว่างนั่ง Millemium Force นี่แหละ



ตอนที่ใกล้ๆจะถึงคิวตัวเองเนี่ย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วค่ะ ทั้งสี่คนมองหน้ากันแบบว่า "What the heck are we doing here?" อ้อมถึงกับต้องทำสมาธินับลมหายใจเข้าออกเพราะมันตื่นเต้นมากๆ กลัวว่าถ้าขึ้นไปแบบตื่นเต้นขนาดนั้นจะหัวใจวายซะก่อน ก็ได้ผลนะ สงบไปหน่อย พอก้าวลงไปนั่งก็ต้องทำใจสบายๆ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด แถมที่นั่งของขบวนนี้ก็ดีเชียวนะ คือที่นั่งข้างหลังจะยกสูงขึ้นหน่อยเพื่อไม่ให้คนข้างหลังพลาดวิวเสียวเวลาลงเนิน จะได้เสียวทั่วถึงกันทั้งหมด ฮ่าๆ ตอนไต่ขี้นเนินนี่ไม่ต้องพูดถึงเลย มันชันมากๆ คริสบอกว่าถ้าแค่ตอนไต่ขึ้นเนินมันยังชันกว่าไอ้ตอนลงเนินของที่เล่นๆมาทั้งหมด แล้วมันจะเหลือเหรอ คราวนี้อ้อมไม่ทำซ่าส์กล้าดูวิวข้างล่างแล้วอ่ะ เพราะมันขึ้นแบบชันมากๆ เหมือนนอนเลย เสียวๆๆ แต่ชัคยังอุตส่าห์พูดคอมเม้นท์อะไรเกี่ยวกับวิวอีกก็ไม่รู้ อ้อมกับคริสซึ่งก็ตื่นเต้นกันกันจนจุกแล้วเนี่ยตะโกนบอกชัคไปว่า "Shut uppppppp" ยังไม่ทันขาดคำรถมันก็ถึงจุดสูงสุด คราวนี้พูดอะไรไม่ออกแล้วค่ะ กลั้นหายใจ กรูเตรียมตัวกรี๊ดอย่างเดียว ตอนรถมันกำลังจะลงเนินนะ มันจะค้างอยู่จุดสูงสุดแป๊บนึง ก็จะเห็นเป็นภาพสโลว์โมชั่น มองลงไปเห็นรางยาวววววววววววข้างหน้า แล้วก็จะรู้สึกถึงแรงดึงของรถทั้งขบวน พุ่งปรื๊ดลงไป เร็วเอี้ยๆ (ขอโทษที่หยาบ แต่มันเร็วเอี้ยๆจริงๆ) เนินแรกก็เสียวสุดแหละ แต่หลังจากนั้นก็เสียวๆๆกรี๊ดๆๆต่อไปเรื่อยๆจนโค้งสุดท้าย อ้อมแอบก้มหน้าเกือบตลอดทางเลยนะ แต่ก็ยังได้เห็นเวลามุดอุโมงค์กับเทโค้งแรงๆ เฮ่อ ลงมาจากรถขาแอบสั่นนิดๆด้วย ส่วนแว่นตาที่สอดไว้ในกระเป๋าแจ็คเก็ตหล่นหายไปเรียบร้อย คาดว่าคงเป็นตอนเทโค้งแรงๆ แหม ตอนเล่นอันอื่นมันก็รอดมาได้เจอ Millenium Force เข้าเลยตกหายไปเลย

เดินลงมาแข้งขาสั่นกันพอประมาณ แต่ก็สะใจดี คริสบอกว่าไม่นึกว่าอ้อมจะบ้าเล่นกับเขาด้วยเพราะขนาดเขาเองยังกลัวเลย หลังจากนี้ก็ไปเล่น Iron Dragon เดะเดะมาก ฮ่ะๆ เป็นรถห้อยลงมา ไม่มีตีลังกาแต่มีเลี้ยวโค้งเร็วๆสองสามที่ อ้อมเริ่มชิน ไม่มีกรี๊ดแล้ว อิอิ

สุดท้ายที่คริสเล่นก็คือ Mantis



อันนี้เป็นแบบยืนนะ มีตีลังกากลับหัวหลายรอบอยู่ อ้อมเห็นแล้วขอบายเลย เหนื่อยแล้ว คริส ลอรี่กับชัคก็เลยเล่นกันสามคน อ้อมเก็บภาพอยู่ข้างล่าง

หน่วยกล้าตายทั้งสาม

ขึ้นไปแล้ว

กำลังจะลง

ลงมาแล้ววววววววว

ซูมดูหน้าใกล้ๆซิ

ตีลังการอบที่หนึ่ง

รอบที่สอง

พอลงมาคริสบอกว่าดีแล้วที่อ้อมไม่เล่น อ้อมคงตัวเล็กเกินไปด้วย คริสเห็นคนนึงตัวเล็กกว่าอ้อมอีกไปเล่น แบบว่าที่ล็อกตัวยังหลวมๆอยู่เลย อึ๋ย ไม่เอาหล่ะ หลวมแบบนั้นแล้วโดนเหวี่ยงกลับหัว เสียวร่วงลงมาตายเลย

จากนี้อ้อมกับคริสก็พอแล้วค่ะ เมื่อยขา (คงเพราะเกร็งจัดเวลาอยู่บนรถไฟเหาะ ฮ่าๆ) ส่วนลอรี่กับชัคยังอุตส่าห์ไปเล่นอีกสองสามอย่างรวมถึง Power Tower ด้วย ตอนแรกคริสกับชัคอยากเล่น Top Thrill Dragster ไอ้ที่สูงๆมากๆนั่นแหละ แต่เขาปิดซ่อมแซมไปช่วงบ่าย กว่าจะเปิดก็เย็นแล้ว เลยอดเลย

แถมรูปอื่นๆที่ถ่ายมาอีกหน่อย ในสวนสนุกก็มีเกมปาเป้า ยิงปืน ชิงรางวัลด้วยนะ

ตุ๊กตายักษ์ ไม่รู้คนที่ได้ขนกลับบ้านกันยังไง

กับครอบครัวห่าน น่ารักเชียว


หลงมาตัวนึง

ออกจากปาร์คก็ไปทานอาหารเม็กซิกันที่ร้านใกล้ๆปาร์คกัน อร่อยใช้ได้เลยล่ะ วันนั้นกลับบ้านแบบเหนื่อยๆ วันรุ่งขึ้นตื่นมา อ้อมปวดคอปวดไหล่ไปหมด Corkscrew ทำเอาปวดไปสองวันเลย แต่คราวนี้ภูมิใจในตัวเองมากที่เอาชนะความกลัว เล่นไปตั้งหกอย่าง คราวหน้าไปอีกรอบจะเล่นมากกว่านี้อีก อิอิ

คริสพาเสียวเที่ยว Cedar Point (1)

เมื่อวันพฤหัสคริสลากอ้อมไปหาเรื่องเร้าใจ เพิ่มสีสันให้กับชีวิตรัก เอ๊ย ไม่ใช่ เหะเหะ คือลอรี่มาชวนไปเที่ยวสวนสนุกไว้ตั้งนานแล้วเพราะว่าทั้งตัวเองและคริสชอบและไม่ได้ไปมานานหลายปี เขาจัดแจงซื้อตั๋วสี่ใบเสร็จสรรพสำหรับตัวเอง ชัค คริสและอ้อม คริสเองก็ดี๊ด๊าก็อยากไปอยู่แล้วด้วย ส่วนอ้อมนี่ไม่เค้ยไม่เคยบอกเลยว่าอยากไป เพราะไอ้สวนสนุกที่ไปเนี่ยคือ Cedar Point Amusement Park ที่เขาเรียกกันว่าเป็น The Roller Coaster Capital of the World! เมืองหลวงของรถไฟเหาะเชียวนะ คือแบบว่าสวนสนุกนี้ทำลายสติถิรถไฟเหาะที่สูงที่สุดและเร็วที่สุดในโลกมากหลายขบวนแล้ว แต่ละ ride นี่เด็ดๆทั้งนั้น แต่อ้อมเป็นประเภทปอดแหก คือไม่คิดว่าไอ้การนั่งรถไฟเหาะเนี่ยมันน่าสนุกขนาดนั้น คืออารมณ์กลัวเสียวมีมากกว่าความอยากเสียว เหะเหะ แต่ก็นั่นแหละ ไม่ได้บ่นอะไร จะไปไหนก็ไปกันได้อยู่แล้ว ไปถึงแล้วหนุกไม่หนุกค่อยว่ากันอีกเรื่อง

เช้าวันพฤหัสก็ตื่นกันแต่เช้า วันนี้คริสลุกก่อนอ้อมเลยด้วย ออกจากบ้านตอนเจ็ดโมงครึ่ง Cedar Point อยู่ที่เมือง Sandusky ใน Ohio นี่แหละ แต่อยู่ทางเหนือติดทะเลสาป ไกลประมาณขับรถสองชม.จากบ้าน ระหว่างทางก็ซื้อกาแฟกับอาหารเช้าที่สตาร์บัคส์กับ Panera Bread ก่อน (ไม่เอาแมคโดนัลด์อีกแล้ว) ก็ไปถึงปาร์คตอนสิบโมงปาร์คเปิดพอดี ดูรูปปาร์คจากข้างนอกหว่างทางที่ขับไป อยู่ติดทะเลสาปเลย

ใกล้อีกนิด



จอดรถ



คือก่อนไปก็ยังเฉยๆ แต่พอวันนั้นจริงๆอ้อมก็เริ่มกลัวขี้ขึ้นหัวสมอง นั่งบ่นกระปอดกระแปดไปตลอดทางว่าเดี๋ยวไปถึงจะอยู่เฉยๆนะ อย่ามาหวังว่าจะสนุกไปด้วย ไม่เคยอยากมาอยู่แล้ว อากาศก็ไม่ดี หนาวด้วย ไปส่งไว้ที่มอลล์ได้มั้ย ไม่ได้อยากมาเลย เอาตังค์ไปช็อปปิ้งดีกว่า blah blah blah ก็บ่นไปเรื่อยอ่ะ คือกะว่าไงกรูไม่เล่นแน่ๆ ยิ่งเห็นตัวปาร์คใกล้ๆยิ่งเสียว ไอ๊หยา แต่ละอันมันสูงจริงๆ

จอดรถเสร็จก็เดินเข้าไป





แล้วก็นั่งรอลอรี่กับชัค อ้อ ตั๋ววันเดียวราคาเต็มประมาณ $42 ได้ ลอรี่ซื้อได้ลดอีกนิดนึง



วันนั้นก็เรียกได้ว่ามีคนพอสมควร แต่ถือว่าน้อยมากๆสำหรับที่นี่ คงเป็นเพราะอากาศไม่ค่อยดี ฟ้าครึ้มตลอด และโรงเรียนก็ยังไม่ปิดเทอม แต่ที่เห็นคนเยอะๆนี่ก็เป็นเด็กนักเรียนมาทัศนศึกษากันเป็นคันรถทั้งนั้น บางคนมาทำรายงานฟิสิกส์ เก๋มากๆ ทำไมตอนเราเรียนมัธยม อาจารย์ไม่เห็นพาเราไปแดนเนรมิตมั่งวุ้ย เข้าไปแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองแก่ทันที รอบๆตัวมีแต่วัยรุ่นกำลังคึกคะนองทั้งนั้น

เข้าไปข้างในก็เห็นเครื่องเล่นแรกเลย Demon Drop สูง 131 ฟุต ก็ตามชื่อค่ะ เข้าไปนั่งแล้วมันก็จะหย่อนปุ๊กลงมาสร้างความรู้สึกราวกับว่าตกจากตึกสิบชั้น อร๊ายยยยยยยยยย อ้อมบอกคริสว่าไม่เอาไม่เอาเด็ดขาด No way!!


Demon Drop

พอลอรี่กับชัคมาถึง ลอรี่คึกมากๆ ทั้งสามคนก็ไปต่อคิวขึ้น Raptor ทันที อ้อมไม่เอาอีกแหละ น่ากลัวยังไงดูในรูปค่ะ


Raptor

คนเล่นนั่งแบบห้อยขา ขึ้นไปที่ความสูง 137 ฟุต แล้วก็ลงมาแบบมีทั้งตีลังกากลับหัว 180 องศา กับบิดเป็นเกลียว ความเร็วสูงสุดอยู่ที่ 57 ไมล์ต่อชม. ไม่ไหวล่ะค่ะ อ้อมขอบาย ไม่ได้ชอบเล่นอะไรแบบนี้มาก่อน จะให้มาเปิดซิงกับ Raptor นี่ ไอ้อ้อมหัวใจวายคาที่แน่ๆ ก็เลยได้แต่ถ่ายรูปมาแทน

ระหว่างที่รอก็ไปเดินถ่ายรูปมุมอื่นๆของสวนสนุก



มีชิงช้าสวรรค์ด้วย บอกคริสว่านี่ทั้งสวนสนุกคงเล่นได้อันนี้อันเดียวอ่ะ



อันนี้ Maxair แกว่งเหมือนชิงช้าแต่มีไอ้ตรงกลมที่มีคนนั่งนั่นหมุนข้างๆด้วย สูงนะ


Maxair

ข้างหลังชิงช้าสวรรค์คือ Wicked Twister ประมาณว่าวิ่งขึ้นไอ้เสาเกลียวๆนั่น ซ้ายทีขวาที สูงเชียว





พอทั้งสามคนเล่น Raptor เสร็จเดินออกมาหน้าตาปู้เลี่ยนๆ ฮ่าๆ บ่นกันใหญ่ว่าค่อนข้าง rough แรงเหวี่ยงมาก หัวสั่นหัวคลอนกันไปหมด ชัคบอกว่าปวดคอปวดไหล่เลย

จากนั้นก็ได้เวลาเปิดซิงอ้อมค่ะ เริ่มจากระดับเบบี๋ๆก่อนคือ Blue Streak เป็นรถไฟเหาะไม้ที่เก่าแก่ที่สุดใน Cedar Point แล้ว เนินแรกที่สูงที่สุดก็ 78 ฟุต ที่เห็นในรูปข้างล่าง



ตอนที่รอทั้งสามคน อ้อมก็เล็งๆรถไฟเหาะนี้อยู่แล้วล่ะ ดูไม่น่ากลัวมาก เห็นสูงๆแค่เนินเดียว ที่เหลือเตี้ยเชียว ที่ไหนได้พอตอนไปต่อแถวรอจะขึ้น ไอ๊หยา มันไม่ได้มีแค่ที่เห็นตอนแรกนี่หว่า มันมีเลยออกไปอีกฝั่งนึงอีกทั้งหลายเนิน เริ่มเสียวขึ้นเรื่อยๆ แถมพอนั่งลงคาดเข็มขัดเรียบร้อยแล้วก่อนรถจะออก คริสหันมาบอกว่า นี่ๆ ไอ้รถไฟเหาะนี้อ่ะ มันเร็วจนก้นลอยเลยนะตอนขึ้นลงเนิน กรี๊ดดดดดดดดดดด บอกกันทำไมเนี่ย ทุบพ่อตัวดีไปหนึ่งอั้ก แล้วรถก็ออกค่ะ ค่อยๆไต่ขึ้นเนินสูงที่สุดแล้วก็ดิ่งลงมา อ้อมกรี๊ดสุดเสียงสิคะ ขึ้นๆลงๆเนินอีกหลายเนิน ก้นลอยอย่างที่คริสบอกจริงๆด้วย ฮือ แต่พอนั่งๆไปผ่านไปซักสองสามเนินก็ชักสนุกแฮะ กรี๊ดๆๆๆอยู่สองสามเนินแรก เสร็จแล้วก็งงๆว่า เออ ทั้งขบวนกรูกรี๊ดอยู่คนเดียวนี่หว่า ฮ่าๆ เอาวะ ผ่านไปได้อันแรก ยังหายใจคล่องดีอยู่ พอไหวๆ ลงมาขายังไม่สั่น ฮ่าๆ

เดินเข้าไปข้างในปาร์คอีกหน่อยก็จะเห็นแบบนี้ สูงๆแบบหอคอยคือ Power Tower อีกรางที่โค้งๆคือ Top Thrill Dragster



ก่อนจะเดินไปถึงตรงนั้นก็แวะนี่ก่อนเลย Corkscrew




Corkscrew

ตีลังกาสามรอบในสองนาที แถมใกล้พื้นมากๆ เสียวดีมั้ยล่ะ อ้อมก็ยังกลัวๆอยู่นะ แต่อ่ะ เล่นก็เล่นวะ ผลก็คือมันเร็วมากๆจริงๆ แบบแป๊บเดียวจบแล้ว กรี๊ดกระหน่ำค่ะ ลงมาจากรถแล้วรู้สึกเลยว่าเจ็บไหล่เพราะแรงเหวี่ยงเยอะมาก

จากนั้นก็เดินสำรวจต่อ มี Power Tower ทั้งดีดขึ้นกับทิ้งลงมาเหมือนบันจี้จัมพ์ อันนี้ไม่ไหวนะ ลองนึกดูว่าแค่บางทีนั่งรถลงเนินธรรมดายังเสียวท้องเลย แล้วนี่มันจะขนาดไหน ฉี่ราดพอดี ฮ่าๆ


Power Tower

อันนี้ยิ่งน่ากลัวกว่า Top Thrill Dragster สร้างในปี 2003 นี่เอง สูง 420 ฟุต (ตึก 42 ชั้น) ดีดรถไฟออกไปด้วยความเร็วสูง ไต่ทำมุมฉากขึ้นไปแล้วก็ลงมาแบบมุมฉากแถมหมุนควงลงมาด้วยความเร็ว 120 ไมล์ต่อชม. เอี๊อก ทำได้ไงเนี่ย





มีคลิปให้ดูด้วย แต่ต้องตะแคงขวาดูนะคะ อ้อมตั้งกล้องถ่าย ลืมไปว่าถ่ายวิดิโอมันพลิกรูปไม่ได้ ไม่แน่ใจว่าชัดรึเปล่าด้วย แต่มันเร็วมากๆ



อ้อมกับลอรี่บอกเลยว่าเล่น Top Thrill Dragster ไม่ไหวแน่นอน แต่คริสกับชัคอยากเล่น ดูสองอันนี้สักพักก็ไปเล่น Gemini ก่อน แบบเดะๆ(สำหรับคนอื่น)อีกแหละ



เป็นรถไฟเหาะโครงสร้างเป็นไม้ ดูเก่าๆชวนหวาดเสียว


Gemini

มีสองรางเพราะปกติจะปล่อยรถไฟพร้อมกันสองขบวนให้แข่งกัน แต่วันนั้นแล่นแค่ขบวนเดียว คราวนี้คริสจับนั่งหน้าขบวนเลย อ้อมก็กรี๊ดๆๆๆตลอดทางเหมือนเดิม มันสูงอ่ะ เร็วด้วย แต่พอเสร็จลงมาแล้วก็รู้สึก เออ มันก็สนุกดีนะ

หลังจากนี้ยังไปเล่นอะไรที่เสียวกว่านี้อีกค่ะ ไว้ต่อตอนหน้าละกัน ตอนนี้รูปเยอะแล้ว