เรื่องเล่าจากซาอุ (ตอนที่ 7): เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม(แขก)

อยู่ซาอุมาปีนึงกับหนึ่งเดือนละ ทนไม่ไหวขอระบายหน่อยเว้ย ไอ้คนเมืองนี้มันเป็นยังไงทำไมถึงได้ไร้มารยาทและเห็นแก่ตัวขนาดนี้ เวลาไปไหนทีนี่ต้องตั้งการ์ดเตรียมพร้อมรอฟาดฟันกับคนอื่นตลอดเวลา ยกตังอย่างเช่นจะไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต

เริ่มตั้งแต่ขับรถ นี่ดีนะไม่ได้ขับเอง เพราะที่นี่ไม่ให้ผู้หญิงขับรถ (กดขี่ทางเพศจริงๆ) ที่นี่มารยาททางท้องถนนไม่มีนะคะ ปาดได้ปาด แทรกได้แทรก ขับไล่บี้จี้ตูดได้ขับ ไม่ได้นึกถึงหรอกค่ะว่ามันอันตรายทำให้คนอื่นเดือดร้อน ตอนนี้คริสก็ต้องขับรถเร็วขึ้น เพราะไม่เร็วก็โดนจี้ ขับไปด่าไป ต้องระวังซ้ายขวาหน้าหลังค่ะ พอไปถึงที่จอดรถ ฮ่ะๆๆ ล็อคไหนจอดได้สามคัน ก็จอดได้แค่สองซะงั้นเพราะคนที่นี่จอดให้ตรงช่องไม่เป็น นิสัยอย่างนึ้คนไทยเราเรียกว่าชุ่ยอ่ะค่ะ คนที่นี่ชุ่ยมากๆจนเห็นแก่ตัว เอาตัวเองสะดวกเข้าว่า คนอื่นจะเป็นไงชั่งมัน

พอเข้าไปถึงซุปเปอร์ อ่ะ เลือกดูผักเอาใส่ถุงเรียบร้อย ที่นี่เหมือนเมืองไทยคือต้องเอาไปชั่งนน. เตรียมใจอีกค่ะ คนที่นี่เข้าคิวต่อแถวกันไม่เป็นฮ่ะ ไปที่ที่ชั่งนน.ก็ต้องไปยืนออๆกัน ไม่มีคิว ใครดีใครได้ สองวันก่อนเพิ่งได้ด่าคนชั่งนน.ไป แหม ไอ้เรายืนหัวโด่อยู่ข้างหน้า ถืออยู่ถุงเดียว ดันไม่ชั่งให้ หยิบแต่ของผู้ชายคนอื่นๆที่มาทีหลัง รอให้เขาชั่งไปสองคน ไม่ไหวแล้วเว้ย อ้อมกับสาวปินส์ที่มารอพร้อมๆกันโวยเลย ชั้นมาก่อนเว้ย มีแก้ตัวอีกว่าชั่งให้คนที่มีน้อยถุงกว่าเสร็จเร็วกว่าก่อน อ้อมสวนกลับ นี่ชั้นมีถุงเดียว! เลยหยิบไปชั่งให้ ไอ้หอยหลอด

นอกจากจะเจอคนชั่งเฮงซวยแล้ว บางทีเจอมุขนึ้ค่ะ คุณพ่อคุณแม่ที่นี่สั่งสอนลูกกันดีมาก ส่งลูกให้มาแซงคิวชั่งนน.ผักผลไม้ เด็กๆนี่แหละค่ะ แทรกปึ๊บๆเลย จากที่เคยเป็นนางงามรักเด็ก ตอนนี้กลายเป็นนางยักษ์อยากตบเด็กบ่อยๆ คนซาอุนี่ดูรักครอบครัว ครอบครัวมาที่หนึ่ง แต่นอกจากมีลูกมากแล้วเนี่ย ไม่รู้รักกันยังไง ไม่สั่งสอนลูก (อย่างว่าผู้ใหญ่ก็ทำเองนี่นา) ถ้าปล่อยให้ลูกๆออกมาเล่นที่ถนนเนี่ย อย่างมากก็มีสาวใช้ปินส์เดินตามมาคนนึง เด็กๆก็วิ่งกันให้พล่าน เอาไม้ไล่ตีรถบ้าง ทิ้งจักรยานไว้กลางถนนบ้าง ตอนอ้อมท้องแก่ มีอยู่คืนนึง ไอ้เด็กหน้าบ้านมากดออดเล่นตอนตีสาม! แล้วไม่ได้กดครั้งเดียวนะ มันกดถี่ๆๆ ไอ้เราก็ตกใจตื่นขึ้นมา นึกว่ามีอะไร ที่ไหนได้ออกมาดู ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักๆจากบ้านตรงข้าม โหย โคตรโกรธ ยังดีหน่อยที่วันรุ่งขึ้นตัวพ่อก็มาขอโทษ แต่เด็กจะสำนึกรึเปล่านี่ไม่ต้องไปหวัง

นอกเรื่องไปหน่อย บอกแล้วว่าอยากระบาย ต่อที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต จะไปต่อคิวจ่ายเงินก็อีหรอบเดิม มันไม่ค่อยจะมีแถวเท่าไหร่ ไอ้เลนด่วน ของน้อยกว่าสิบชิ้นเข้าช่องนี้นี่ไม่มีนะคะที่นี่ คาดว่ามีไปพี่แขกก็คงไม่ทำตามอยู่แล้วก็เลยไม่รู้จะมีไปทำไม เพราะงั้นเวลาต่อคิวอย่างนี้ก็จะเห็นคนคอยเสียบค่ะ เดินดุ่มๆหน้าด้านๆจะแทรกข้างหน้าเราเลยนี่แหละ อย่างนี้ไม่ยอมค่ะ ต้องรีบดันรถเข็นเข้าไปให้ติดคนข้างหน้า แล้วหันไปส่งสายตาประหาร จริงๆถ้าเราของเต็มรถเข็นแล้วคนที่มาหลังเรามีแค่ชิ้นสองชิ้นเราก็ให้เขาไปก่อนนะคะ เคยทำมาแล้ว แต่ทำแล้วรู้สึกเสียเส้นเล็กน้อยเพราะเขาไม่ยักกะขอบคุณเราแฮะ สงสัยคงจะงงๆไม่เคยมีใครทำแบบนี้มาก่อนเลยตั้งตัวไม่ถูก

เฮ้อ ตอนนี้เวลาอ้อมกับคริสจะไปจ่ายกับข้าวทีก็เลือกไปตอนที่คนน้อยๆค่ะ ตอนเช้าหรือบ่ายต้นๆจะดีมาก ไม่ไปช่วงตอนเย็นโดยเฉพาะหลังสวดก่อนค่ำเด็ดขาด ถ้าไปช่วงนั้นนี่เรียกว่ารนหาเรื่องอารมณ์เสียเอง แหะๆ

แต่เมื่อสองวันก่อนเพิ่งออกไปผจญคนหมู่มากมา ไปเดินเล่นที่ห้างใหม่กลางเมืองตอนค่ำ โหย ฟาดฟันมาก เพราะว่าเอารถเข็นเด็กไปก็ต้องไปขึ้นลิฟท์ พอลิฟท์มา ประตูเปิดมีสาวซาอุอยู่คนเดียว คริสก็เอามือไปกันลิฟท์ไว้ให้มันเปิดจะได้เอารถเข็นเข้าไปได้ ที่ไหนได้ประตูลิฟท์มันไม่เด้งเปิดอัตโนมัติ มันจะหนีบมือคริสเอา คนที่อยู่ข้างในลิฟท์แม่-ก็ไม่ช่วยนะ ไม่กดเปิดให้ อ้อมต้องกดปุ่มข้างนอกเอง ฮ่วย แค่นี้ยังไม่พอ ตอนจะออกจากลิฟท์ ก็ต้องฟาดฟันคนออกมา ปกติคนจะเข้าลิฟท์ต้องรอให้คนข้างในลิฟท์ออกมาก่อนใช่มั้ยคะ ที่นี่ไม่ค่ะ พอประตูเปิดก็กรูกันเข้ามา แล้วมันจะเข้ามากันได้มั้ยเนี่ยถ้าคนข้างในไม่ออกไปก่อน ไม่รู้ใช้สมองส่วนไหนสั่งการกัน

วันนั้นนี่นอกจากได้อารมณ์เสียตอนขึ้นลงลิฟท์แล้วก็ยังได้หงุดหงิดต่อที่ฟู้ดคอร์ท โฮ้ย มันยืนกันเกะกะไปหมด ไอ้เราก็เข็นรถเจด ก็ขอทาง พูด Excuse me ๆ มันก็ไม่หลบ เลยเข็นชนไปเลยค่ะ ชนไปสองสามคน ฮ่าๆ สะใจโว้ย เข้าเมืองแขกตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตามแขก!

ปิดท้ายด้วยรูปหนึ่งในตึกสูงสองตึกกลางเมือง Al Faisaliah กับพระจันทร์ยามกลางวันค่ะ