แมวเอ๋ยแมวเหมียว ร้องเรียกเหมียวๆเดี๋ยวก็มา

ปกติแต่ละภาษาจะรับรู้และถ่ายทอดเสียงสัตว์ไม่เหมือนกัน เช่น ฝรั่งฟังว่าหมาเห่า woof-woof หรือ bow-wow แต่คนไทยว่าหมาเห่าโฮ่งโฮ่ง จะว่าหมูไทยร้องอู๊ดๆ แต่หมูฝรั่งกระแดะกว่าร้อง oink-oink (ออกเสียงยากกว่านะ หน่วยเสียงเยอะกว่า)ก็ไม่น่าจะใช่ จะหมูที่ไหนก็ร้องเหมือนกันแหละน้อ แต่หูมนุษย์นี่แหละที่ถูก conditioned มาให้ได้ยินต่างกันออกไป คำต่างๆที่เราใช้แทนเสียงหรือเลียนแบบเสีบงทั้งหลายไม่เฉพาะเสียงสัตว์เนี่ยเรียกว่า onomatopoeia ใครอยากหาความรู้เพิ่มเติมคลิกได้เลยค่ะ

ที่เกริ่นซะวิชาก๊านวิชาการ(เท่าที่อ้อมจะเป็นได้)เนี่ยก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่อยากจะบอกว่ามีเสียงสัตว์อยู่หนึ่งประเภท (เท่าที่รู้)ที่ทั้งไทยและฝรั่งฟังว่าร้องเสียงเดียวกัน นั่นก็คือ น้องแมวทั้งหลาย ไทยเราว่า แมวร้องเหมียวๆบ้าง เมี้ยวๆบ้าง ฝรั่งก็บอกร้อง meow-meow เหมือนกัน ดังนั้นเจ้าแมวที่บ้านคริสรับอุปการะเลี้ยงดูมาได้สามสี่ปีแล้วก็เลยได้ชื่อว่าเหมียวเหมียว เรียกง่ายดีทั้งฝรั่งทั้งไทย

แมวตัวนี้เธอหลงมาจากไหนก็ไม่รู้ น่าจะมีคนใจร้ายเอามาปล่อย เพราะเธอทำหมันมาเรียบร้อยแล้ว จู่ๆก็โผล่มาที่บ้านนี้ มาส่งเสียงร้องเมี้ยวๆ ขออาหารขอน้ำ แมรี่แอนก็เอาออกไปให้ เธอก็เลยปักหลักไม่ยอมไปไหนอีกเลย เนื่องจากไม่รู้ชื่อ ก็เลยเรียกกันไปว่า เหมียวเหมียวตามเสียงร้องของเธอ บางทีก็เรียก Kitty Cat ทั้งๆที่ไม่ใช่ลูกแมวแล้วล่ะ

เหมียวเหมียวเป็นแมวตัวแรกที่อ้อมได้ใกล้ชิด นิสัยเธอจะขี้อ้อนมากๆ ปกติเธอจะอยู่นอกบ้านเพราะพ่อคริสไม่ชอบให้อยู่ในบ้านยกเว้นหน้าหนาวกับตอนฝนตก ดังนั้นเธอก็เลยออกอาการขี้อ้อนเป็นพิเศษเวลามีคนอยู่ข้างนอก จะต้องเข้ามาคลอเคลีย กระโดดขึ้นมานั่งตักให้เกาคางตลอด และเหมือนเหมียวเหมียวจะมีสัญชาติญาณรับรู้ด้วยว่าเรารู้สึกอย่างไร ถ้าวันไหนอ้อมอารมณ์ไม่ดี หงุดหงิดๆออกไปนั่งข้างนอก เหมียวเหมียวก็จะยิ่งเข้ามาคลอเคลียมากเป็นพิืเศษ เรียกได้ว่าพอเห็นความขี้อ้อนของเธอแล้ว เราจะอารมณ์ดีขึ้นทันที ความฉลาดเธอก็เป็นที่หนึ่ง ตอนเช้าเธอจะทวงข้าวเช้าตลอดด้วยการส่งเสียงเมี้ยวๆที่ประตูโรงรถ ถ้าเรายังไม่ออกไป เธอก็จะกระโดดขึ้นไปนั่งอยู่บนราวระเบียงข้างหน้าต่างครัว ให้เราเห็น แล้วก็ร้องเหมียวๆอยู่นั่นแหละ เราเห็นก็ขำเพราำะตอนเช้าหน้าต่างจะปิดอยู่ ก็จะไม่ได้ยินเสียงเธอร้อง แต่จะเห็นแค่ปากพะงาบๆ ขอข้าวกิน พอเหมียวเหมียวเห็นว่าเราเห็น เธอก็จะไปรอที่ประตูโรงรถทันทีเลย เพราะรู้ว่า้เราต้องออกไปให้ข้าวแน่ๆ

นอกจากนี้เหมียวเหมียวยังใจดีกับแมดดี้มากๆ คือถ้าเป็นแมวตัวอื่นโดนแมดดี้ตอแยขนาดนี้นี่คงมีกางเล็บตบหน้าหันตาฉีกไปแล้ว แต่นี่ไม่เลย เหมียวเหมียวยอมเล่นกับแมดดี้ด้วยดีประหนึ่งเจียมตัวว่าตัวเองเป็นแค่แมวหลงมาเลี้ยงไว้นอกบ้านไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไร แต่บางครั้งเหมียวเหมียวก็กวนประสาทแมดดี้ใช้ได้ คือเวลาที่พาแมดดี้ออกไปอึที่กลางทุ่งเนี่ย ต้องใจเย็นๆ เพราะคุณแมดดี้เธอเป็นโรค ADD (Attention Deficit Disorder ภาษาไทยคือสมาธิสั้น) เห็นอะไรนิดอะไรหน่อยก็สมาธิแตก ไม่บ่งไม่เบ่งอึมันแล้ว ไปไล่งับแมลง ผีเสื้อ เห่่านกเห่าเครื่องบินดีกว่า ไอ้คนจูงอย่างเราก็รอไป หลายครั้งมากๆเลยที่แมดดี้กำลังอยู่ในจังหวะเข้าด้ายเข้าเข็ม คือย่อขาหลังยองๆเตรียมกำหนดลมปราณสุดฤทธิ์ คุณเหมียวเหมียวเธอจะย่องมาเลยค่ะ โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ ย่องหมอบตัดทุ่งมาเลย แมดดี้เห็นปุ๊บ อู๊ยยยยย กรูไม่ข้งไม่ขี้มันแล้วล่ะ ไปวิ่งไล่แมวดีกว่า และเหมียวเหมียวก็จะรู้ดี รีบกระโดดแผลววิ่งไปอีกทาง แถมทิ้งระยะห่างกำลังพอดีด้วยนะ คือไม่เข้ามาใกล้มาก เอากำลังพอดีๆแบบแมดดี้จับไม่ได้เพราะสุดสายจูงพอดี ฮ่าๆ

เหมียวเหมียวเป็นแมวที่ทำให้ความกลัวแมวของอ้อมหายไป ตัวอื่นเป็นไงไม่รู้แต่ตัวนี้ได้ใจอ้อมไปเต็มๆเพราะเธอน่ารักจริงๆค่ะ รูปที่ข้างบนนี้บางรูปก็ถ่ายตอนเธอกำลังอยู่บนพุงอ้อมที่นอนอยู่กลางสนามหญ้า เหะเหะ ส่วนรูปโคลสอัพนั่นก็จ่อกล้องเข้าไปใกล้จริงๆ เธอสู้กล้องมากๆ