เพื่อนๆจ๋า คิดถึงจัง

ตั้งแต่วันที่ได้สังสรรค์กับจอชและจอห์นก็ยิ่งรู้สึกคิดถึงเพื่อนๆที่เมืองไทยมากขึ้น คือจริงๆคิดถึงมานานมากๆแล้วแต่ไม่ได้โทรไปหาใครซักที กลัวว่าเพื่อนๆจะยุ่งๆกันแล้วไม่มีเวลาคุยด้วย แต่วันนี้ตบะแตกทนไม่ไหว รู้สึกเหงาสุดๆก็เลยตัดสินใจโทรไปหาเพื่อนกิ๊ก ปรากฏว่าโทรหาที่บ้านก็ไม่ติด โทรเข้ามือถือก็ไม่เปิด (ไม่รู้ทำอะไรอยู่ อดรับสายทางไกลไปแล้วนะจ๊ะ) ก็เลยโทรหาเพื่อนหยูแทน คุยกันไปซักครึ่งชม.กว่าได้มั้ง โล่งใจขึ้นเยอะ เพิ่งรู้ตัวว่าคิดถึงเพื่อนๆมากขนาดนี้ จริงๆตอนหยูรับสายเกือบร้องไห้แล้วด้วยซ้ำ แต่มันชิงด่าซะก่อนว่าทำไมเพิ่งโทรมา มาอเมริกาตั้งเกือบปีแล้ว เออ คิดขึ้นมาได้ ใช่ มาตั้งเกือบปีแล้วนี่หว่า ตุลานี้ก็ครบปีแล้ว ทำไมตรูไม่โทรหาเพื่อนๆก่อนหน้านี้บ้างวะ ค่าโทรศัพท์ก็แสนจะถูก น้ำตาเลยหดหายไป เมาธ์กันเรื่องอื่นแทนดีกว่า

เอาเป็นว่าคิดถึงเพื่อนๆจริงจริ๊ง ดูรูปเก่าๆแล้วก็อุ่นใจ เมื่อไหร่ได้กลับบ้านก็คงได้เจอเพื่อนๆ (และหลานๆ)อีก

เรียนทำขนมกับกุล ไม่อยากจะบอกเลยว่าไอ้สูตรทั้งหลายที่ได้มาเป็นแฟ้มน่ะ (รวมทั้งสูตรของ UFM ที่เรียนกับเกตุ ดาว กิ๊ก ด้วย)ดันลืมไว้ที่เมืองไทยหมดเลย จนป่านนี้เลยยังไม่เคยได้อบขนมอะไรเลย จริงๆขี้เกียจมากกว่าโทษสูตรไปงั้นแหละ

ทานข้าวกับเกตุ กิ๊กและหยู จิ๊บก็ไปด้วยแต่รูปนั้นเพื่อนไม่สวย เลยไม่เอามาลงนะ

ทำตัวเด็ก ป้าๆไปถ่ายรูปกันที่ U Smile ที่สยาม อิชั้นเพิ่งรีบอนดิ้งมา หัวลีบเชียว

คิดถึงหลานๆด้วย ป่านนี้น้องธามคงวิ่งได้ให้แม่แก้วคอยไล่จับเหนื่อยแย่แล้ว

น้องธามเป็นขวัญใจเพื่อนๆแม่แก้วมาก งานไหนงานนั้น ไปทุกงาน

โอม ธาม เอมี่ รูปนี้ทำไมไม่มีเจมี่ เพิ่งรู้ว่าแก้วก็จะได้ลูกสาวอีกคน ดีใจด้วยจริงๆ เพื่อนเราสามคนเก่งมาก ลูกชายหนึ่งลูกสาวหนึ่งทั้งหมด

เพื่อนอักษรเลี้ยงส่งก่อนมา น้ำตาท่วมฮ่ะ แต่วันนั้นอาหารอร่อยมากกกกกกกกกกก กลับบ้านเมื่อไหร่ไปทานกันอีกนะ