ลูกเราน่ารักที่สุด

หุหุ ขึ้นหัวบล็อกได้น่าหมั่นไส้มาก แต่ก็คิดอย่างนี้จริงๆนี่นา คุณแม่ทั้งหลายคงเข้าใจ เหะเหะ

เปิดด้วยรูปตอนเจดเกือบสองเดือนก่อน

ตอนนี้อยู่เมกาแล้วค่า กลับมาเยี่ยมพ่อแม่คริสได้อาทิตย์กว่าล่ะ ออกจากซาอุวันที่ 16 กรกฎา แวะเที่ยวอัมสเตอดัมซะก่อนหนึ่งอาทิตย์แล้วค่อยมาโอไฮโอ จะว่าเหนื่อยก็เหนื่อย แต่ดีใจมากๆที่ได้ออกจากซาอุเสียที ที่ว่าเจดน่ารักที่สุดก็เพราะว่าเจดทำตัวดีมากๆตลอดการเดินทางจริงๆ ตอนบินก็จะหลับซะเป็นส่วนใหญ่ ตื่นมาอ้อมก็ให้นม(อ้อ อ้อมให้นมเจดกลางสนามบินริยาดห์เลยฮ่ะ คลุมโปงเปิดอบายาเปิดนมให้ลูก ฮ่าๆ) เจดมีร้องไห้งอแงนิดหน่อยบ้างแต่ก็ไม่มากอะไร ตอนเครื่องขึ้นลงก็ไม่มีปัญหา อ้อมก็ให้อมจุกหลอกไปถ้าตื่น ก็ไม่มีร้องไห้เพราะปวดหูเลยสักครั้ง

ช่วงที่อยู่อัมสเตอดัมตอนแรกก็เอาเจดใส่รถเข็นเวลาออกไปข้างนอก ปรากฏว่าเจดไม่ชอบอย่างแรง งอแงมากๆ คงเป็นเพราะว่าต้องปรับนอนราบแล้วเจดมองอะไรไม่เห็นก็คงอึดอัด นอนหลับก็ไม่ได้นาน เลยต้องเปลียนแผน เอาเจดใส่สลิงแทน ก่อนออกจากโรงแรมก็อัดนมให้อิ่ม พอจับใส่สลิงห้อยเป็นลูกจิงโจ้แบบนี้ อ้อมเดินไปได้ไม่เท่าไหร่ เจดก็จะหลับแล้ว ส่วนใหญ่ก็หลับยาวได้ทีละสองสามชม.รวดเลย อ้อมกับคริสก็ได้เดินดูนู่นดูนี่ แถมสะดวกกว่าเข็นรถเข็นคันยักษ์ไปไหนมาไหนด้วย แต่เสียดายที่อากาศไม่ดีเท่าไหร่ ฝนตกหนาวอยู่หลายวัน จนสองวันสุดท้ายนั่นแหละ ค่อยดีขึ้นหน่อย เช้าวันกลับงี้แดดแรงฟ้าใสเชียว พออากาศไม่ดีก็เลยไม่ได้ถ่ายรูปมากค่ะ อ้อมเองก็ห้อยเจดต่องแต่งอยู่จะจับกล้องก็ไม่ถนัด ก็เลยได้รูปมาไม่มาก



ตอนนี้เจดก็เป็นขวัญใจคุณปู่คุณย่า อ้อมบอกเจดก่อนลงจากเครื่องบินว่าพอคุณย่าอุ้มให้ส่งยิ้มให้คุณย่านะ เจดก็ทำตามที่บอกจริงๆอ่ะ พอย่ารับไปอุ้มปุ๊บ เจดก็ยิ้มหวานทันที อู๊ย คุณย่าดีใจมากๆ เจดก็เป็นเด็กเลี้ยงง่ายจริงๆนั่นแหละ ใครอุ้มก็ได้ ร้องไห้หนักๆเวลาหิวเท่านั้น แต่ถ้าร้องแอ๊ะๆแบบบ่นๆเนี่ยหมายความว่าเหนื่อยแล้วนะ อยากนอน อุ้มกล่อมหน่อย พาไปที่ไหนก็มีแต่คนชมค่ะ อยู่ต่อหน้าคนอื่นนี่น่ารักมาก เพราะเธอไม่ร้องเลย แต่ชอบร้องเวลาอยู่ในรถกับพ่อแม่สองคนนะ แต่ก็ไม่ว่ากันค่ะ แค่นี้ก็น่ารักจะแย่อยู่แล้ว อิอิ คอนเฟิร์มด้วยรูปอีกรอบ



ยิ้มให้คุณย่า

กำลังพูดค่ะ เดี๋ยวนี้จ้อใหญ่แล้ว แฮรรรร ฮารรรร ไปเรื่อย