Whan's Graduation in Durham

เฮ้อ หมู่นี้ไม่ค่อยมีพลังเขียนเท่าไหร่ค่ะ แรงตกไปเยอะ จริงๆก็ยุ่งๆอยู่บ้างด้วย เพราะอาทิตย์ที่แล้วไปถอนหญ้าที่อพาร์ทเม้นท์กับช่วยลอรี่ทำสวนที่บ้านเขาด้วย เหนื่อยสุดๆ แต่ก็โอเคเพราะวันศุกร์จะได้ไปงานรับปริญญาของหวานที่ Durham, North Carolina แต่ก่อนอื่นคริสพาอ้อมไปซื้อชุดใหม่ตามที่บอกไว้ก่อนเมื่อวันพุธ ไปถึงห้าง อ้อมก็ดุ่ยๆเดินเข้าร้านแรก ลองไปสองสามชุดก็ได้เลย ชุดกระโปรงผ้ายืดสีเขียวปื๋อเลย ใส่สบายเชียวแหละ ราคายิ่งถูกใจเกือบยี่สิบเหรียญ แถมตาดีเห็นรอยเย็บที่ตะเข็บเขาไม่เรียบร้อย เลยได้ลดไป 10% รวม tax แล้วแค่ $18 กว่าเอง ฮ่ะๆ เดินออกมาเสร็จก็บอกคริสว่านี่เห็นใจเขานะ ไม่อยากให้รอนาน คริสก็เป็นคนดีถามว่าจะซื้ออีกมั้ย เพราะตัวนี้มันถูก ทำไมไม่หาตัวดีๆไปเลย อ้อมก็เลยสนองศรัทธาเดินไปอีก...สี่ชม.เต็มๆ ฮ่าๆๆๆ เข้ามันทุกร้านเลย แต่สรุปว่าไอ้รัวแรกที่ซื้อมาเนี่ยดีสุดแล้วแฮะ ความยาวก็กำลังดีเลย ตัวที่แพงกว่านี้แบบราคากลางๆดันใส่แล้วไม่สวย จริงๆอีกตัวที่สวยก็มีแต่เป็นของ BCBG ตัวละ $180 ซื้อไม่ไหวแน่ๆ เลยตัดใจ เอาตัวแรกถูกๆก็พอแล้วล่ะ ใส่ออกมาแล้วสวยมั้ยดูรูปข้างล่างได้เลย เหะเหะ

วันศุกร์ออกเดินทางกันตั้งแต่เก้าโมง คือจริงๆกะออกซักแปดโมง อ้อมก็รีบตื่นมาสระผมอาบน้ำก่อนแล้วแหละ ทีนี้เตรียมของไปเตรียมของมาดันสายไปเรื่อยๆ แถมคริสก็ชักช้าเหลือเกินเหมือนสมองยังไม่ทำงานเต็มที่เพราะเช้าเกิน อ้อมงี้ขนของใส่ท้ายอะไรเรียบร้อย คุณคริสบอกขอปริ้นท์คอมส่งจดหมายก่อน อ้อมงี้เกือบกรี๊ด แมดดี้ก็ร้องตะแง้วๆจะออกจากกรงที่นอน ตอนแรกกะว่าจะแว่บไปตั้งแต่เช้า แมดดี้จะได้ไม่ร้องอยากออกไปข้างนอก ก็เสียแผน สรุปอ้อมก็เลยพาแมดดี้ออกไปฉี่ก่อน เสียเวลาไปอีก พอคริสเสร็จธุระเขา ก็มาถามว่าให้ขนอะไรใส่ท้ายบ้าง หูย จี้จุดเลย หงุดหงิดมากๆแทบจะกรี๊ด ได้แต่กัดฟันบอกไปว่า ไม่มีแล้ว(โว้ย) ไม่เห็นรึไงว่าขนไปหมดแล้วเหลือแต่กระเป๋าถือของอ้อมเท่านั้น พร้อมกับส่งสายตาประหาร (ใครที่รู้จักอ้อมจะรู้ว่าหน้าอ้อมโหด bitchy ขนาดไหน) แต่พอขับรถออกจากบ้านมาได้สักพักก็คิดได้ รู้สึกตัวว่าตัวเองกลายเป็นคาซูมิพี่สะใภ้ไปซะแล้ว คือเขาจะเป็นแบบนี้บ่อย สติแตกเวลาต้องรีบๆทำอะไร พอนึกได้อย่างนั้นหายบ้าเลย หันไปขอโทษคริสที่หงุดหงิดใส่ ส่วนคริสก็บอกขอโทษเหมือนกันที่ทำอะไรชักช้า ประมาณว่าสมองยังไม่ตื่นดี เดินทางกันต่อแบบสบายๆ ^_^

ก็ขับกันไปเรื่อยๆแวะซื้ออาหารเช้าที่ McDonald's (แหวะที่ 1) ออกจากโอไฮโอเข้า West Virginia ขับๆไปเจอรถติดบนไฮเวย์ ชักจะไม่ดีซะแล้ว อุบัติเหตุแหงๆ ปรากฏว่าไฮเวย์ปิดไปแค่ห้าไมล์ แต่รถทุกคัน(รวมทั้งรถลากรถบรรทุก)ต้องขับออกทางเลี่ยงซึ่งก็เป็นถนนสองเลนผ่านเมืองเล็กเต็มไปด้วย trailers เฮ่อ ติดอยู่บนไฮเวย์ก่อนเข้าทางเลี่ยงไปชม.กว่า ดีที่พอเห็นปั๊มปุ๊บก็ตัดสินใจแวะเข้าห้องน้ำก่อนเลย เพราะหลังจากนั้นกว่าจะออกจากเมืองได้ก็กินเวลาไปอีกชม.ครึ่ง สรุปว่าระยะทางห้าไมล์ใช้เวลาไปรวมสองชม.ครึ่ง! เอิ๊กส์ เสียเวลาสุดๆ หลังจากนั้นก็ขับไปเรื่อย แวะทานข้าวกลางวันที่ Burger King (แหวะที่ 2) ใน rest stop ที่มีน้องคนไทยมาทำงานกันเยอะเชียว เด็กๆพวกนี้ก็คงมากับโครงการ work and travel ที่ฮิตๆกันเหลือเกิน ตอนไปนิวยอร์คก็เจอเยอะเหมือนกันแถวๆบัฟฟาโล นี่ก็เจออีก ยังงงๆอยู่ว่ามาทำงานมาอยู่แบบนี้จะได้อะไรกลับไปบ้านมั่งมั้ยเนี่ย ทำงานร้านฟาสต์ฟู้ด ค่าแรงขั้นต่ำ อยู่ก็อยู่ด้วยกันแต่กับคนไทย เสียเงินค่าเครื่องบินค่านายหน้ามาก็แพง คุ้มรึเปล่าก็ไม่รู้ ที่สำคัญเจอมาอยู่ที่ West Virginia แบบนี้นี่มันไม่มีอะไรให้ดูให้ทำเท่าไหร่เล้ย ก็หวังว่าอย่างน้อย น้องๆเขาคงทำงานเก็บตังค์ได้คืนค่าตัวเครื่องบินมานะ อ่ะ เป็นยายแก่บ่นนอกเรื่องอีกแล้ว...เข้าเรื่องต่อ ขับๆไปจนผ่าน Virginia มาเข้า North Carolina เจอฝนตกหนัก รถติดอีกรอบ เฮ่อ ตอนแรกกะว่าจะเช็คอินที่โรงแรมที่จองไว้ที่ Raleigh ก่อนแล้วค่อยขับออกมาทานข้าวกับหวานและครอบครัวที่ Durham ก็เลยเปลี่ยนเป็นแวะทานข้าวก่อนที่ Durham แล้วค่อยเช็คอินเข้าโรงแรมตอนดึกๆไปเลย ได้ฮงบอกทางไปร้านอาหารให้ ตอนเดินเข้าร้านได้เจอลุงสุทธิ์ น้าภัทร น้องพิมพ์ หวานและฮง นี่ดีใจบอกไม่ถูก รู้สึกอบอุ่นที่ได้เจอญาติๆที่นี่ค่ะ ร้านที่ไปทานชื่อ Kanki เป็นร้านญี่ปุ่นมีซูชิและเทปันยากิ คริสผิดหวังไปเล็กน้อยที่ร้านไม่มีทงคัตสึของโปรด แอบบ่นๆว่าไม่ใช่ร้านญี่ปุ่นแท้ๆ แต่เราไม่สนใจ ซูชิเขาอร่อยอ่ะ ทานไม่เป็นเองช่วยไม่ได้(เว้ย) แต่ที่คริสสั่งเนื้อเทปันยากืมาก็อร่อยนะ รสดีกว่าที่ไปทานที่โคลัมบัสเยอะเลย มื้อนี้ผู้ใหญ่(ลุงสุทธิ์)เลี้ยง คริสแอบเกรงใจนิดหน่อย

ทานกันเสร็จก็มีแอบไปดูของช็อปปิ้งกันนิดหน่อย แล้วอ้อมกับคริสก็ขอตัวไปโรงแรม ดั๊นเจอรถติดอีกรอบเพราะมีปิดซ่อมถนน ติดไปอีกครึ่งชม. กว่าจะหาทางออกมาได้ เฮ่อ วันนั้นทั้งวันอยู่บนรถกนแบบทรหดมาก คืนนั้นก็เลยเข้าเช็คอินที่โรงแรมดึกหน่อย แต่ไม่เป็นไรเลยเพราะโรงแรมห่วยมากๆ คือจอง Super 8 เอาไว้เพราะมันถูกสุดที่หาได้ ปกติโรงแรมระดับสองดาวแบบนี้มันก็จะดีมั่งไม่ดีมั่ง คราวนี้ก็โชคไม่ดี เจอที่ที่ห่วย แอร์ใช้ไม่ค่อยเย็น ผ้าห่มเป็นรู ผ้าม่านห้องน้ำเน่าหน่อย ที่สำคัญอินเตอร์เน็ตในห้องไม่มี โทรไปถามฟร้อนท์เดสก์ เขาบอกว่ามันเสียตอนนี้ ให้เอาคอมไปที่ล็อบบี้แทน อ้อมบอกไม่เป็นไรอ่ะ สงสัยมันคงไม่มีแน่ๆ แต่บอกว่าเสีย โรงแรมบริหารโดยคุณแขกฮ่ะ นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เจอ Super 8 เน่าๆที่บริหารโดยแขกจ๋า ก็ดีที่คราวนี้อยู่แค่สองคืน จ่ายล่วงหน้าไปแล้วด้วย จะหาโรงแรมใหม่ก็ไม่ได้

วันรุ่งขึ้นวันเสาร์ตื่นแต่เช้าไปหาทกๆคนที่อพาร์ทเมนท์หวาน แล้วก็เดินไปที่ Levine Sceince Research Center ในแคมปัสของ Duke U.ที่ Nicholas School of the Environment and Earth Sceinces จัด recognition ceremony ให้แก่บัณฑิตปริญญาโทและเอกที่จบปีนี้ งานนี้ก็มีคณบดีกล่าวเปิด มีศิษย์เก่ามาพูด และก็มี guest speaker พูดอีกคนนึง (คนนี้ tree hugger มากๆ อ้อมกับคริสไม่ค่อยชอบเท่าไหร่อ่ะ เรามันพวกเอียงขวาหัว conservative) จากนั้นก็เรียกชื่อบัณฑิตขึ้นเวทีพร้อมกับบอกว่าแต่ละคนทำงานวิจัยธีสิสอะไร ก็หลายคนอยู่เหมือนกัน เริ่มเก้าโมงเช้ากว่าจะเสร็จก็เกือบเที่ยงได้ ดูรูปดีกว่า

งานพิธีเสร็จปุ๊บก็มาถ่ายรูปร่วมกันหน่อย

จากนี้อ้อมกับคริสก็ขอแว่บไปดู airshow ที่เมือง Goldsboro ที่อยู่ห่างไปชม.ครึ่ง งานนี้ได้สามีคุณศราที่เป็นนักบินอยู่ที่สนามบิน Seymour Johnson AFB ที่จัดงานช่วยบอกทางให้ ก่อนไปถึงแวะ McDonald's ซื้อเบอเกอร์กินกันก่อน (แหวะที่ 3) กว่าจะไปถึงก็บ่ายสองครึ่งเข้าไปแล้ว งานเริ่มตั้งแต่สิบโมงเช้า แต่คริสไม่เกี่ยงเพราะที่อยากดูมากที่สุดก็คือโชว์ของเครื่อง Blue Angels ของกองทัพเรือที่เป็นโชว์ปิดท้ายอยู่ดี ไปถึงทันพอดีเลย ได้เจอคุณศรากับคุณแก้วด้วย

ดู Blue Angels แบบตื่นตาตื่นใจมาก นี่ขนาดดูเป็นรอบที่สองแล้วนะเนี่ยก็ยังทึ่งอยู่ ความสามารถนักบินเหลือล้นจริงๆ ดูคลิปประกอบข้างล่างได้ อย่าลืมเปิดลำโพงฟังเสียงด้วยนะคะ

คลิปแรกนี่อาจจะเห็นกันไม่ชัด สองลำบินคู่กัน ลำนึงบินแบบกลับหัว











ดูๆโชว์อยู่ อ๊ะ เห็นแบบนี้ค่ะ



พระไทยมาเดินเที่ยวอยู่สองรูป แอบเห็นถือหมวกด้วยนะ ไม่รู้ใช้เงินซื้อเองเป่า เราเห็นแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่าท่านมาเดินที่คนเยอะๆ ฝรั่งไม่รู้ธรรมเนียมแบบนี้ ท่านจะอาบัติไปซักกี่รอบเนี่ย -_-"

ดูโชว์เสร็จเดินกันอีกนิด เข้าไปดูเครื่องบินลำเลียง C-5 ลำยักษ์ที่เขาเปิดให้ดูหน่อย





นั่งกันแบบหมดแรงทั้งคู่ วันนั้นร้อนมากๆ







เสร็จจากแอร์โชว์ก็ขับกลับไป Durham ไปทานข้าวเย็นกับทุกๆคนที่ร้าน Cheesecake Factory ในมอลล์ใหญ่ ทานกันจนจุกอีกเหมือนเดิม ทานเสร็จแล้วอ้อมกับคริสขอเดินย่อยอีกหน่อยตามประสาบ้านนอกเข้าเมือง ไม่ได้เดินห้างใหญ่อย่างนี้มานานแล้ว อิอิ ได้เสื้อจากร้าน Urban Outfitters มาหนึ่งตัวด้วย จากมอลล์ก็ไปอพาร์ทเม้นท์หวานเพื่อรอเจอกับน้าตู่ที่ขับมาจากฟลอริด้า ก็นั่งคุยกับน้าตู่อยู่ซักพักใหญ่ๆก็ขอตัวกลับโรงแรมกันเพราะเหนื่อยมากๆ คือดูท่าทางทุกคนก็เหนื่อยอยากพักผ่อนกันหมดแหละ ก่อนกลับชักภาพกับน้าตู่หน่อย



จริงๆหวานรับปริญญาตัวจริงแบบใส่ครุย (walk) วันอาทิตย์ตอนสิบโมง แต่อ้อมกับคริสไม่ได้อยู่วันนั้นเพราะอยากออกเดินทางกลับบ้านเร็วหน่อยค่ะ ไม่อย่างนั้นถ้าไปงานหวานอีกรอบกว่าจะได้ออกจาก Durham ก็คงหลังเที่ยง กว่าจะถึงบ้านก็คงดึก สงสารคนขับรถ(คริส) ก็เลยร่ำลาทุกคนคืนนั้นเลย

พอวันอาทิตย์ก็ตื่นแบบสบายๆ เช็คเอาท์ออกมาขึ้นรถขับกลับบ้าน คราวนี้ไม่เจอรถติดแล้ว ขับแบบสบายๆ เช้าแวะซื้ออาหารเช้าที่ McDonald's (แหวะรอบที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย อ้อ รอบที่ 4) กลางวันแวะที่ rest stop เดิม คราวนี้ทานพิซซ่าของร้าน Sbarro (แหวะสุดท้าย) น้องคนไทยเป็นคนขาย ก็บอกขอบคุณค่ะเขาไป เขาก็ร้องอุ๊ยออกมาคำเดียว คงงงๆว่ามีคนไทยอยู่แถวนี้ด้วยเหรอ ฮ่าๆ วันนั้นถึงบ้านหกโมงเย็น ใช้เวลาไม่ถึง 8 ชม.ดีเลย เทียบกับขาไปเกือบ 12 ชม.

ส่งท้ายด้วยรูปภูเขาตามทาง เริ่มจาก Pilot Mountain ใน North Carolina



กับทิวเขาสวยๆในเวอร์จิเนีย เขียวไปหมดเลย เห็นแล้วชื่นใจดี

สุดท้ายก็ขอแสดงความยินดีกับหวานตรงนี้อีกรอบนะจ๊ะ ขอให้กลับไปหางานทำได้ไวๆ เป็นความภูมิใจของพ่อและแม่(และพี่คนนี้)ไปอีกนานๆ