คิดถึงฮาวายใจจะขาด

เมื่อวานดูหนังเรื่อง 50 First Dates ที่ Drew Barrymore กับ Adam Sandler แสดงนำ เนื้อเรื่องก็คือ Drew เป็นสาวที่สูญเสียความสามารถในการจำข้ามวัน คือตื่นขึ้นมาอีกวันนึงก็จำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานไม่ได้แล้ว ส่วน Adam Sandler ก็เป็นชายหนุ่มที่มาชอบ Drew และก็ต้องทำให้ Drew ตกหลุมรักใหม่ทุกวัน หนังก็กุ๊กกิ๊กน่ารักดี เรื่องนี้ Adam Sandler ไม่บ้ามาก เพราะเป็น romantic comedy มากกว่า comedy อย่างเดียว ที่ติดใจก็คือเรื่องนี้ถ่ายที่ฮาวาย (อ้อมว่าคงด้วยความจำเป็น ไม่งั้นเนื้อเรื่องมันคงไม่ make sense ที่นางเอกตื่นขึ้นมาทุกเช้าแล้วนึกว่าเป็นวันเดิมวันเดียวกันตลอด ถ้าเกิดที่อื่นคงต้องมีการเปลี่ยนฤดู แต่ที่ฮาวายอากาศค่อนข้างคงที่) จริงๆแล้วหนังเรื่องนี้ไม่ได้โชว์ความเป็นฮาวายในแบบที่คนทั่วๆไปเห็นมากเท่าไหร่ อ้อมหมายถึงตัวหนังไม่ได้เน้นที่หาดทราย ทะเล หรือ การโต้คลื่น ซึ่งเป็นภาพของฮาวายที่เราคุ้นตากันทั่วไป (ลองนึกถึงหนังอีกเรื่องที่เกี่ยวกับการแข่งขันโต้คลื่นของผู้หญิง จำชื่อเรื่องไม่ได้แล้ว) แต่หนังเซ็ตที่บ้านเก่าๆ ร้านอาหารเก่าๆ และก็ถ่ายฉากทุ่งสับปะรดมากกว่าฉากทะเล ซึ่งก็ดีเหมือนกัน ดูแล้วก็ได้บรรยากาศของฮาวายในอีกแบบนึง หนังจบด้วยเพลงเมดเล่ย์ Somewhere over the Rainbow/What a Wonderful World ของ Brother Iz ฟังเพลงนี้ทีไรยิ่งคิดถึงฮาวายเข้าไปใหญ่ เป็นเพลงโปรดจริงๆ ใครที่อยากฟังคลิกที่ลิ้งค์นี้นะคะ แล้วคลิกที่ปุ่ม play (รูปลูกศร) หน้าชื่อเพลง ฟังแล้วหลับตานึกถึงทะเล เสียงคลื่นกระทบฝั่ง เฮ้อ

ช่วงนี้ทั้งสองสามีภรรยาดูอะไรเกี่ยวกับฮาวายจะต้องถอนหายใจหลายๆเฮือก มันชวนให้นึกถึงความหลังเหลือเกิน ไม่ใช่ว่าจะย้อนไปโรแมนติกว่าเราพบกันครั้งแรกหรือรักกันที่นั่นหรืออะไรเทือกนั้นนะ แต่มันนึกไปถึงอากาศดีๆ แดดจ้าฟ้าใส ลมเย็นๆทุกวัน การได้ไปชายหาดทุกอาทิตย์หรือทุกวันก็ได้ถ้าอยากไป คริสก็จะอยาก bodyboard อ้อมก็จะนึกไปถึงการนอนอาบแดดริมชายหาด (ไม่กล้าลงทะเล คลื่นแรงเดี๋ยวบิกินี่หลุด :-P) นึกถึงอาหารเกาหลี barbecue beef กับเครื่องเคียงกิมจิ ฉับเฉ่ เต้าหู้ ทั้งหลาย ที่หาทานได้ง่ายมากๆ อาหารญี่ปุ่นอร่อยๆมากมายทั้งราเมนหรือไม่ก็ซูชิที่ราคาไม่แพงเลย (จนป่านนี้ซูชิที่อร่อยที่สุดที่เคยได้ทานก็ที่ฮาวายเนี่ยแหละ พ่อเพื่อน(วิเวียน)เป็นคนทำ ปลางี้ชิ้นเท่าฝ่ามือ) แล้วก็ยังมี chinatown ให้ซื้อกับข้าวราคาถูก ทุกอย่างมีหมด ที่ชอบที่สุดคือลูกพลับหวานกรอบ ราคาแสนถูกเมื่อเทียบกับบ้านเรา แล้วก็ก๋วยเตี๋ยวร้านมาลีในไชน่าทาวน์ เส้นเล็กแห้งยำรสเด็ด (รายการนี้ไม่มีในเมนูของเขาแต่ลองถามดู ปรากฏว่าเขาทำได้ จานละห้าเหรียญเท่านั้น แต่จานใหญ่เท่าจานเปล ป่านนี้คงขึ้นราคาแล้วล่ะ) นอกจากเรื่องของกินก็ยังคิดถึง Ala Moana Mall เป็นมอลล์เอ้าท์ดอร์ใหญ่มากๆ มี department store สี่ห้าง ทั้งร้านอาหาร ร้านเสื้อผ้า ทุกอย่างจริงๆ เดินเพลินสุดๆ ถึงของจะแพงก็เถอะ ที่คิดถึงฮาวายที่สุดก็คือการเดินทางไปไหนมาไหน อ้อมว่า Honolulu เป็นทั้งเมืองใหญ่และเมืองเล็กในเวลาเดียวกัน เมืองใหญ่ก็เพราะว่ามันมีทุกอย่าง ทั้งที่เที่ยว พิพิธภัณฑ์ ร้านอาหาร มหาวิทยาลัย แบบที่เมืองใหญ่ทั่วๆไปมี แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกว่ามันเป็นเมืองเล็กเพราะทุกอย่างมันกระจุกรวมกันอยู่ มีจักรยานหนึ่งคันก็ไปได้ทุกที่แล้ว ถ้าไม่อยากขี่ก็นั่งรถเมล์เอา ไม่กี่ป้ายก็ถึงที่ๆอยากไป หรือถ้าขยันจริงๆก็เดินเอา อากาศดีๆอย่างนี้เดินได้ทั้งวันแหละ อยากอยู่เมืองแบบนี้อีกจริงๆ เพราะไม่ชอบขับรถเอาซะเลย อ้อ แล้วมีที่ไหนอีกมั้ยที่ใส่สายเดี่ยว กางเกงขาสั้น คีบรองเท้าแตะได้ทั้งปี ไปมันได้ทุกที่ตั้งแต่ห้องเรียนยันชายหาดแบบนี้

เคยคุยๆกับคริสเหมือนกันว่าน่าจะกลับไปเที่ยวฟื้นความหลังที่ฮาวายกันซักหน่อย หนีหนาวจากที่นี่ไปดูแข่งเซิรฟที่นั่นช่วงคริสต์มาส แต่พอเช็คราคาตั๋วแล้วก็ยอมแพ้ ราคาเดียวกันบินกลับเมืองไทยได้เลย โครงการก็เลยต้องพับไปก่อน เพราะว่าระหว่างฮาวายกับกลับเมืองไทยเลือกกลับเมืองไทยอยู่แล้ว ไปเที่ยวทะเลไทยสวยกว่าเยอะ (แต่อย่างว่าฮาวายก็มีดีหลายอย่างตามที่เขียนมาข้างบน)