เข้าเมืองใหญ่ไปทำวีซ่าที่ Chicago

มีเรื่องให้ต้องเดินทางก่อนที่จะเดินทางค่ะ เอ...งงมั้งเนี่ย คืออ้อมกับคริสมีแพลนจะไปเที่ยว Costa Rica กับเจฟฟ์เดือนหน้าซักสามอาทิตย์ (หุหุ ตอนนี้เริ่มตื่นเต้นล่ะ ยังไม่เคยไปแถวๆนั้นเลย) แต่ก่อนที่จะไปจริงๆเนี่ย อ้อมก็ต้องขอวีซ่าก่อนตามสไตล์ผู้ถือพาสปอร์ตของประเทศกำลังพัฒนาอย่างไทยแลนด์ แลนด์ออฟสไมล์บ้านเรา (เมื่อไหร่ขอสัญชาติอเมริกันได้นะ จะรีบขอเลย ไม่ได้อยากเป็นพลเมืองที่นี่หรอกแต่อยากถือพาสปอร์ตเมกัน ไปไหนสะดวกดียกเว้นไปทางตะวันออกกลาง อาจไม่ปลอดภัยได้ ฮ่าๆ) อ้อมก็ค้นคว้าหาข้อมูลด้วยกูเกิ้ลตามเคยไว้ก่อน ก็ได้ความว่าต้องไปยื่นเรื่องด้วยตนเอง ไม่สามารถทำทางไปรษณีย์ได้ และสถานกงศุลที่อยู่ในเขต jurisdiction นี่ก็คือที่ Chicago เฮ้อ ทำไมไม่อยู่ใกล้ๆกว่านี้หน่อยก็ไม่รู้ ชิคาโกห่างจากบ้านประมาณ 400 ไมล์ ขับรถ 7 ชม. พอดีๆ แต่ทำไงได้ ยังไงก็ต้องไปอยู่ดี ก็เลยโทรไปถามเรื่องเอกสารแล้วก็นัดวันเวลากับสถานกงศุลไว้เป็นวันพุธตอน 11 โมง

วันอังคารก็เลยออกเดินทางกันแต่เช้าค่ะ เจ็ดโมงครึ่งกว่าๆ แวะซื้ออาหารเช้าตามทางอีกเหมือนเดิม ขับไปเรื่อยๆก็ถึงชิคาโกประมาณบ่ายสามได้มั้ง เนื่องจากคนละ time zone กันก็เลยได้เวลาแถมมาหนึ่งชม.

ขับเข้าเมืองก็จะเห็น skyline ของเมืองใหญ่ค่ะ ตึกเพียบ เด็กกรุงเต้บเก่าอย่างอ้อมชักตื่นเต้นรู้สึกกระชุ่มกระชวย ส่วนคนขับรถอย่างคริสชักเครียดเพราะไม่ชอบเมืองใหญ่

ขับเลียบทะเลสาป Michigan ไปเรื่อยๆก็ถึงโรงแรม Super 8 เจ้าเก่า คราวนี้จองแบบใช้คะแนนสะสมพักฟรี ห้องใหญ่ใช้ได้เลย สะอาดสะอ้านดี neighborhood ก็ดี พักผ่อนยืดเส้นยืดสายกันนิดหน่อยก็เดินออกมาหาอะไรทานกัน ไปเจอะร้านขายอาหารกึ่งฟาสต์ฟู้ดทั่วๆไปนี่แหละ อยู่ใกล้สถานีรถไฟ เดินเข้าไปในร้าน ดูเมนูปุ๊บเห็น bulgogi ฮั่นแน่ อาเจ้เจ้าของหน้าตาเป็นเกาหลีมากๆ ลูกมือเป็นเม็กซิกัน เอาวะ ยังไงบุลโกกิต้องอร่อยชัวร์ ก็เลยสั่งมา



ส่วนคริสสั่ง Philly cheesesteak ตามเคย



ก็อร่อยทั้งคู่เลยโดยเฉพาะบุลโกกิ ข้าวก็เป็นข้าวซ้อมมือด้วย จานใหญ่นั่นอ้อมทานหมดเลยเพราะหิวด้วยแหละ ทานกันเสร็จก็เข้าสถานีรถไฟ ซื้อตั๋วรายวันเอาไว้คนละ $5 จุดหมายปลายทางของเย็นนั้นคือ สนามเบสบอล U.S. Cellular ของทีม Chicago White Sox ที่อยู่ทางใต้ของตัวเมือง ก็นั่งรถไฟหวานเย็นไปเรื่อยๆ เล่นจอดซะทุกสถานีเลย กว่าจะไปถึงบอลพาร์คก็ใช้เวลาไปชั่วโมงนึงเต็มๆ อย่าถามว่าทำไมต้องมาดูเบสบอลนะคะ งานนี้อ้อมตามใจคริสเต็มที่ ใจจริงอ้อมอยากไปเดินเล่น Michigan Avenue เข้าร้านเข้าห้างดูของ หาอะไรทานอร่อยๆในเมืองมากกว่า แต่คริสเขาอยากดูเบสบอลก็ต้องตามใจเขาสักนิด คือถ้าเป็นแฟนเบสบอล ไปเมืองไหนที่มีทีมเบสบอลก็ต้องขอไปที่บอลพาร์คของเขาหน่อย

หน้าทางเข้า

สรุปว่าไปถึงตั้งแต่ไก่โห่เลย ห้าโมงเย็น เกมเริ่มตอนหนึ่งทุ่ม ก็ซื้อตั๋วที่ box office กัน ได้ที่นั่งใน club box ซะด้วย เรียกว่าทุ่มทุนมาก อ้อมแอบเสียดายตังค์นิดหน่อย จริงๆตอนแรกว่าจะซื้อตั๋วผีสองใบยี่สิบแล้วเชียวแต่คริสว่ามันไกลไป ก็เลยมาเสียตังค์ค่าตั๋วใบละ $46 เข้าไปแล้วลองดูไอ้ที่นั่งตั๋วผีที่จะซื้อนั่นมันอยู่เหนือหัวเราเองนี่หว่า -_-" แต่ก็ไม่เป็นไร เพิ่งเคยได้นั่งใน club box แบบนี้ ดีทีเดียวแหละ ห้องน้ำก็ไม่ไกล คนไม่เยอะ มีอาหารดีๆขาย มีคนเสิร์ฟที่ที่นั่งด้วย เสียดายมากๆที่ทานกันมาจนจุก ไม่รู้ว่าอาหารที่บอลพาร์คจะดูน่าทานและไม่แพงมากแบบนี้

ดูรูปสนาม คนยังไม่เยอะเลย











พอใกล้ๆทุ่ม คนก็เริ่มเยอะแล้วค่ะ รู้สีกวันนั้น attendance จะประมาณสามหมื่นสี่พันกว่าคน นี่ขนาดวันธรรมดานะ คนดูมากกว่าที่คลีฟแลนด์เยอะ







ก็ดูเบสบอลไป กินเบียร์ไปเรื่อย เชียร์ไม่มันเลยเพราะ White Sox คือคู่แข่งของอินเดียนส์ นั่งไปนั่งมาคริสก็ชักหิวเลยสั่ง Nachos มาทาน อร่อยดี



จนสามทุ่มกว่าก็กลับกันก่อนเกมจะเลิกเพราะไม่อยากถึงโรงแรมดึกมาก แล้วตอนนั้น White Sox ก็นำ Oakland A's อยู่หลายรัน ยังไงก็ชนะอยู่แล้ว

เดินกลับมาขึ้นรถไฟที่สถานี



ดูรูปสนามเบสบอลอีกที



ปิดท้ายด้วยรูปพานอรามา



วันรุ่งขึ้นตื่นมาก็ไปหาข้าวเช้าทานกันที่ coffee shop ใกล้ๆสถานีรถไฟ ชื่อร้าน Charmer's ก็ charming สมชื่อใช้ได้ ยกเว้นแต่ว่าเปิดเพลงอะไรก็ไม่รู้ร้องเหมือนแมวครวญครางใกล้สิ้นชีวิต น่ารำคาญไปหน่อย



สั่งเบเกิ้ลแซนด์วิชมาทานคนละอัน มากับชิกเคล็ตส์กล่องจิ๋วด้วย




จากนั้นก็ขึ้นรถไฟไปดาวน์ทาวน์

ทางขึ้นสถานีรถไฟ

ชานชาลา รีบถ่ายไปหน่อยได้มาแค่นี้แหละค่ะ

บนรถไฟ เก่าๆเหม็นๆหน่อย แต่ก็สะดวกดี

นั่งไปอีกครึ่งชม.ก็ลง เดินหาตึกสถานทูตอีกห้านาทีก็เจอ เข้าไปยื่นเอกสารแล้วก็รอเจอท่านกงศุลอีกครึ่งชม.ก็ได้สแตมป์วีซ่าในพาสปอร์ตมาครอบครอง เดี๋ยวเรื่องขอวีซ่าแยกเขียนอีกโพสต์ดีกว่านะ

ขากลับก็ถ่ายรูปบนรถไฟเพิ่มอีกหน่อย คริสขอให้ถ่ายสนามเบสบอลอีกแห่ง Wrigley Field ของทีม Chicago Cubs เป็นสนามเก่าดูมีสเน่ห์มากๆอยู่ในเมืองเลย จริงๆอยากไปที่นี่มากกว่าที่ White Sox อีก แต่วันนั้นทีม Chicago Cubs ไม่ได้แข่งที่นั่น ตอนนัดทำวีซ่าไม่ได้คิด ไม่งั้นคงหาวันที่ไปดู Cubs แข่งที่ Wrigley field ดีกว่า





แถมท้ายด้วยรูปคู่และรูปเดี่ยว



คริสนะคริส ถ่ายทั้งทีถอยไปอีกนิดให้ติดเต็มตัวเท้าไม่ขาดก็ไม่ได้

หลังจากนั้นก็ขับรถกลับบ้านค่ะ ตอนออกจากชิคาโกแอบบ่นๆไปว่าคิดถึงเมืองใหญ่ คิดถึง neighborhood เล็กๆที่เดินไปหน่อยก็หาของกินได้ ไม่ต้องขับรถตลอดเวลา ส่วนคริสบอกว่าไม่เลย Just get me the hell out of here. เขาไม่ชอบเมืองใหญ่ ทนไม่ได้ด้วยซ้ำ เราสองคนต่างกันมากที่สุดก็คงตรงนี้แหละ