สุดสัปดาห์ที่บ้านจอห์น

เฮ้อ ขอถอนหายใจดังๆก่อนเขียน อ้อมกับคริสขับรถเกือบสิบชม. ระยะทาง 500 กว่าไมล์ไปถึงบ้านจอห์นที่อิลลินอยส์เย็นวันศุกร์ค้างสองคืนแล้วขับกลับวันอาทิตย์ ถามว่าขับไปไกลขนาดนี้คุ้มมั้ยทริปนี้ ขอบอกว่าคุ้มมากๆ อ้อมไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายเหมือนตอนที่อยู่บ้านจอห์นมานานแล้ว

กว่าอ้อมกับคริสจะไปถึงเมือง Sterling เมืองเล็กๆกลางทุ่งข้าวโพดและถั่วลิสงก็ประมาณเกือบหกโมงเย็น ตอนแรกจอห์นเขียนทางเข้าบ้านมาให้ อ่านแล้วสับสนมากคือพ่อคุณไม่บอกชื่อถนนแต่บอกแค่ให้เลี้ยวที่นั่นที่นี่ พอใกล้ๆถึงเมืองอ้อมกับคริสก็โทรไปหา จอห์นก็เลยบอกว่างั้นขับเข้าเมืองมาเจอกันที่บาร์ๆหนึ่งเลยละกัน อ้อมกับคริสก็ขำ เออ สมเป็นจอห์น บาร์เทนเดอร์เก่าจริงๆ ตอนอยู่ฮาวายก็มอมเหล้าเพื่อนไปไม่รู้กี่รอบ ตอนนี้ก็ยังชอบดื่มเหมือนเดิม ก็เลยไปเจอกันที่บาร์ จอห์นมากับริกะและคุณพ่อ(วัยสะรุ่น)ของริกะ ดื่มเบียร์กันคนละสองแก้วแล้วก็ขับกันไปที่บ้านจอห์น แวะซื้อเครื่องดื่มก่อนอีกนิดหน่อย ตอนนั้นคริสอยากดื่ม gin & 7Up ริกะกับพ่อก็ดื่ม gin ด้วย ก็เลยแวะซื้อของเพิ่มเข้าบ้าน ทางเข้าบ้านก็น่างงจริงๆ พอไปถึงที่บ้านก็เจอพ่อจอห์น เป็นครูเก่า ตอนนี้เพิ่งเกษียณ พ่อจอห์นน่ารักมาก เป็นคนง่ายๆสบายๆมากถึงมากที่สุดสังเกตได้จากตัวบ้านที่อยู่ระหว่างการปรับปรุง คือซ่อมแซมค้างๆคาๆมาสามสี่ปีแล้ว แต่ตัวโครงบ้านสวยและโปร่งมาก ห้องครัวกับห้องนั่งเล่นติดกันเป็นห้องโถงใหญ่ มีโต๊ะพูลอยู่ติดหน้าต่าง คริสก็สบายเลย เล่นพูลไปตลอดเย็น หลานจอห์นชื่ออเล็กซ์ก็มาค้างคืนที่บ้านด้วย เล่นพูลกับคริสจนถึงดึก ส่วนอ้อมก็นั่งคุยกับจอห์นและพ่อจอห์นที่ระเบียงจนเข้านอน

วันรุ่งขึ้นก็ตื่นกันมาแบบมึนๆ พอดีฝนดันตกหนักตอนเช้าก็เลยไม่ได้ทำอะไรมาก ทานข้าวเช้ากันเสร็จก็เปิดวิดีโอหนังคาวบอยเก่าของชาร์ลี บรอนสันดู อ้อมชิงหลับก่อนเลย สรุปทุกคนนอนกันคนละงีบ ตื่นมาก็ขับรถจะไปงานแฟร์เมืองใกล้ๆ แต่เนื่องจากฝนตก งานก็เลยเลิกไปซะแล้ว ก็เลยไปทานอาหารเม็กซิกันที่ร้านอาหารกันแทน เสร็จแล้วริกะก็บอกว่าอยากไปช็อปปิ้ง ให้จอห์นพาไปเดินมอลล์หน่อย ปล่อยไว้ซักสองชม.ก็ได้ จอห์นก็บอกได้เลย ขับไปที่มอลล์ในเมืองกัน พอไปถึงริกะบอกเอาแค่สิบนาทีก็พอ มอลล์เล็กมากๆ อ้อมว่ามอลล์ใกล้บ้านที่โอไฮโอนี่แย่แล้ว ที่นี่ชนะขาด ชวนหดหู่มากๆ แต่พวกเราก็บ้า เดินดูของไป ปล่อยโจ๊กบ้าๆบอๆขำกันไปได้ตั้งสองชม. เสร็จแล้วก็แวะทานไอติมกันก่อนกลับบ้าน คืนนี้โนแอลกอฮอล์แล้วล่ะ ยกเว้นคุณจอห์นที่ยังดื่มเบียร์แทนน้ำเหมือนเดิม จอห์นกับคริสก็เล่นพูลอีก ส่วนอ้อมไปเล่นโดมิโนกับพ่อจอห์น ริกะ และพ่อริกะด้วย สนุกดี วันรุ่งขึ้นอ้อมกับคริสก็ออกเดินทางกลับบ้านกันตอนบ่ายหลังจากทานมื้อสายแล้ว ขากลับนี้วิ่งอีกทางเลยใช้เวลาน้อยลง แต่ก็ถึงบ้านเกือบห้าทุ่มแน่ะ

รูปบรรยากาศที่บ้าน มีระเบียงยื่นออกไป เหนือสนามหญ้าและลำธารหลังบ้าน

ฮาร์เลย์สองคันและรถกระบะที่จอห์นซื้อเอาไว้ขับที่นี่ งานนี้คริสอดทดลองขี่ฮาร์เลย์เพราะฝนตก

ทำไมอ้อมถึงได้รู้สึกผ่อนคลายมากๆที่บ้านจอห์นทั้งๆที่จริงๆบ้านก็ไม่ได้สบายเท่าไหร่เพราะยังทำไม่เสร็จ ห้องน้ำห้องท่าก็ไม่ค่อยจะสะดวกมากนัก พ่อจอห์นก็เพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก มาคิดๆดูแล้วคงเป็นเพราะว่าตอนที่อยู่ที่นั่น ค่อนข้างตัดขาดกับโลกภายนอก อินเตอร์เน็ตก็ไม่ได้ใช้ ทีวีก็ไม่ได้ดู ไม่ต้องได้ยินข่าวฆาตกรรม ไม่ต้องดูเบสบอลหรืออเมริกันฟุตบอล(อันนี้ชอบมาก)รู้สึกว่ามันเงียบแต่ก็ไม่เหงา พ่อจอห์นก็สุดแสนจะสบายๆ ไม่มีตารางเวลาอะไรทั้งนั้น จริงๆไม่อยากบ่นเลย แต่ถ้าเทียบที่นั่นกับที่บ้านคริสตอนนี้ต่างกันราวฟ้ากับเหว เมื่อวานตื่นขึ้นมาก็ได้ยินเสียงพ่อคริสสั่งนู่นสั่งนี่ แมรี่แอนเปิดทีวีตามดูข่าวฆาตกรรมหนูน้อย Jonbenet สลับกับดูเบสบอลพร้อมกับบ่นไปวิจารณ์ไป ฟังแล้วเครียดจี๊ดขึ้นมา จริงๆมันก็ชินไปแล้วแต่พอได้ไปอยู่ห่างซักแป๊บนึงนี้มันทำให้ตระหนักว่า เออ ที่ผ่านมานี่เราก็เครียดโดยไม่รู้ตัวแฮะ ต่อจากนี้ไปคงต้องปรับตัวใหม่ หาเวลาเงียบๆสำหรับผ่อนคลายตัวเองให้มากกว่าเดิม

ปอลอ: โค้ดเพลงในโพสต์ที่แล้วมันจะเปลี่ยนไปเรื่อยๆของมันเอง เมื่อวานเป็นเพลงทาทา วันนี้เป็นเพลงคิดถึงของพี่พงศ์สิทธิ์ คัมภีร์ เพลงโปรดพอดีเลยไม่ตามเปลี่ยนแล้ว คาดว่าคงเป็นปัญหาลิขสิทธิ์ของค่ายเบเกอรี่