ถึงคุณตา

เวลาอยู่ไกลบ้านอย่างนี้ ข่าวที่ไม่อยากได้ยินที่สุดคือเรื่องคนที่รักไม่สบายหรือจากไป มันเป็นความกังวลลึกๆในใจที่อ้อมมีตลอด แล้วมันก็เกิดขึ้นจริงๆ (ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองแล้ว)

เมื่อเช้าตื่นขึ้นมาก็นึกถึงคุณตา ยังคิดอยู่ว่าจะถามแม่ว่าคุณตาเป็นยังไงบ้างช่วงนี้ จริงๆก็นึกถึงคุณตาตลอดแต่ไม่ค่อยได้ถามถึงเพราะพักหลังแม่บอกว่าคุณตาก็สบายดี ไม่มีเจ็บป่วยต้องไปหาหมออีก พอได้โทรไปหาแม่ แม่บอกก่อนเลยว่าให้ทำใจดีๆมีเรื่องจะบอก รู้เลยว่าต้องเป็นข่าวคุณตาแน่ๆ แม่บอกว่าคุณตาเสียแล้วเมื่อตอนบ่ายสี่โมงเย็นที่เมืองไทย ได้ยินเท่านั้นอ้อมก็ร้องไห้ แม่บอกว่าคุณตาไปดี หลับไปเฉยๆ ไม่ได้ทรมาณเลย แล้วก็พูดถึงเรื่องงานศพ เสร็จแล้วก็ให้อ้อมคุยกับพ่อ อ้อมก็ได้แต่บอกว่าเสียใจเพราะตอนคุณย่าเสียหลังจากอ้อมมาอเมริกาได้ไม่นาน อ้อมก็ไม่ได้อยู่บ้าน ไม่ได้ไปงานคุณย่า ไม่ได้รดน้ำคุณย่า คราวนี้มาคุณตาอีก แต่พ่อกับแม่ก็ปลอบบอกว่า ไม่เป็นไร ไว้กลับบ้านเมื่อไหร่ค่อยไปไหว้ก็ได้

แต่ก่อนคุณตาไม่ได้ใช้เวลามากนักกับลูกๆหลานๆเพราะคุณตาอยู่ปัตตานี ส่วนพวกเราก็อยู่กรุงเทพฯ แต่เมื่อไหร่ที่คุณตาเดินทางไปที่ไหนหรือขึ้นมากรุงเทพฯ ทั้งครอบครัวก็จะรวมตัวกันมาทานข้าวกับคุณตาเสมอ คุณตาจะมีของมาฝากหลานๆทุกครั้งด้วย ช่วงก่อนอ้อมมาอเมริกาเป็นช่วงที่อ้อมรู้สึกว่าได้ใกล้ชิดคุณตามากที่สุดเพราะคุณตามาอยู่ที่กรุงเทพฯมากขึ้นเนื่องจากปัญหาสุขภาพ อ้อมก็เลยมีโอกาสได้แวะเยี่ยมคุณตาบ่อยๆหลังจากกลับจากที่ทำงาน คุณตามักจะชอบคุยเล่าถึงเรื่องราวสมัยก่อนให้ฟัง อ้อมก็แวะซื้อของกินไปฝากคุณตาบ้าง ที่คุณตาชอบก็คือน้ำเก๊กฮวยของร้านธรรมชาติ แม่บอกว่าจนอ้อมมาอเมริกาแล้ว คุณตาก็ยังพูดถึงของกินที่อ้อมซื้อมาฝากอยู่เลย รูปข้างล่างคือรูปที่ถ่ายในงานแต่งงานอ้อมกับคริส คุณตาเดินแทบไม่ไหวยังอุตส่าห์มา อ้อมยังจำได้ว่าคุณตาอวยพรอ้อมกับคริสให้มีครอบครัวที่มีความสุขเป็นภาษาอังกฤษด้วย

อยากเขียนมากกว่านี้ แต่เขียนไม่ออกแล้ว อ้อมอยากบอกคุณตาว่าตอนนี้ไม่ว่าคุณตาจะอยู่ที่ไหน อ้อมกับคริสก็ยังนึกถึงคุณตาเสมอค่ะ