Friday, May 5

เหมือนว่าไม่มีอะไรทำ

เมื่อวานไม่ได้ทำอะไรมากค่ะ(อีกแล้ว)

เช้า: ออกไปถ่ายรูปดอกแดฟโฟดิล(จากดอกเหลืองๆวัชพืชตามทุ่ง กลายเป็นแบบนี้) ขาวๆฟูๆ น่ารักดี เสร็จแล้วมาอัพบล็อกเรื่องอาหาร

กลางวัน: ทำเนื้อทอดผักผักให้คริสทานกับข้าว ส่วนอ้อมทานสุกี้แห้งเนื้อ จานใหญ่มาก ผักเพียบ แต่ใช้น้ำจิ้มแม่ประนอมที่หมดอายุนะ คิดว่าคงไม่เป็นไร วันนี้ท้องยังไม่เสีย หิหิ

บ่าย: ไปดูรถกระบะที่พ่อคริสคิดว่าอาจจะซื้อ เป็นรถ Dodge คันใหญ่มาก สวยเฉียบ(ตอนนี้รสนิยมเป็นลูกทุ่งมากขึ้นค่ะ รถกระบะก็สวยได้) มือสองแต่สภาพเหมือนใหม่ ขับเคลื่อนสี่ล้อ คริสลองขับ อ้อมนั่งด้วย กระเทือนกว่ากระบะที่มีอยู่แล้วแต่เครื่องดีเซลเงียบกว่ามาก พ่อคริสว่าจะเอาคันที่มีอยู่ไปเทอร์น แต่ปรากฏว่าศูนย์กดราคาซะ ก็เลยไม่เอาทันที ไม่มีต่อรอง จริงๆก็ไม่จำเป็นต้องซื้อคันใหม่อยู่แล้ว เพราะมีอยู่แล้วสองคัน ใช้ได้ดีทั้งคู่ แถมคันที่ไปดูสูงไปหน่อย ใช้ลากรถพ่วงคงไม่ค่อยปลอดภัย

เย็น: ช่วยแมรี่แอนต่อตู้ใส่รองเท้าที่สั่งมา ของดีราคาถูกไม่มีในโลกนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าของนั้นเมดอินไชน่า ปลุกปั้นกับตู้อยู่นานมาก มันไม่ลงล็อกซักที [รูปที่เห็นถ่ายเช้านี้หลังจากอ้อมปลุกปล้ำกับมันจนสำเร็จ(คนเดียวด้วยน้า) แต่สังเกตประตูทางขวามันเบี้ยว สรุปก็เลยแยกส่วนแพ็คลงกล่องเตรียมส่งคืนไปเรียบร้อยแล้ว]

เย็น(ต่อ): สุดท้ายต้องยอมแพ้เลิกต่อตู้ไปทานดินเนอร์ก่อน แมรี่แอนทำ stuffed peppers พริกหยวกยัดไส้เนื้อและข้าว อบกับซอสมะเขือเทศ ทานกับมันบดและไวท์บีนต้ม แต่อ้อมไม่ได้ทานมันบดนะ ทานแต่ไวท์บีนต้ม พยายามลดความอ้วน เหะเหะ (จริงๆ ได้แต่คุมความอ้วน กันไม่ให้มันขึ้นมากไปกว่านี้ก็พอแล้วล่ะ)
ค่ำ: ไปเดินเล่นย่อยอาหารกับคริสที่ New Towne Mall มอลล์ใกล้บ้าน เป็นมอลล์ที่ห่วยที่สุดเท่าที่เคยไปมาในอเมริกา ร้านน้อย ของ.....ไร้ระดับโดยสิ้นเชิง อ้อ มีร้านขายเครื่องกีฬาร้านนึงดีหน่อย ของเยอะและไม่แพง เดินไปเดินมาก็ซื้อไอติมซอฟท์เสริฟทานกันหนึ่งโคนที่ร้านแอนตี้แอน อร่อยดี ลืมเรื่องคุมน้ำหนักไปซะ ฮ่ะฮ่ะ

บ๊ะ (ตบเข่าตัวเองดังฉาด) เขียนไปเขียนมา ขนาดว่าไม่มีอะไรทำยังได้ยาวเชียว ไม่เลวแฮะ ชีวิตเราจะเอาอะไรมากไปกว่านี้เนอะ

อาหารที่อยากทานวันนี้: เค้กชิฟฟอนฝีมือคุณย่า ไม่มีโอกาสได้ทานอีกแล้ว เค้กคุณย่าเนื้อจะนุ่มๆฉ่ำๆ ยิ่งกลิ่นใบเตยนะ หอมเชียว ก้อนก็เล็กๆ ตอนเด็กๆทานกำลังดี (ตอนนี้คงต้องทานทีละสามก้อน) เสียดายและเสียใจมากๆที่ไม่ได้เรียนรู้การทำกับข้าวจากทั้งคุณย่าและคุณยาย :~~

10 comments:

Anonymous said...

ชีวิตไม่ค่อยต่างกันเท่าไรอ้อม บางวันไม่มีอะไรทำ ก็นั่งแต่หน้าจอเนี่ย เบื่อ ๆ เนอะ แต่ดูอ้อมรักธรรมชาติ ก็คงเพลิดเพลินกับดอกไม้ต้นไม้ใบหญ้า ของเราจะอีกแนวว จริง ๆ ก็ชอบแหละต้นไม้ดอกไม้ แต่ดูได้ไม่นานก็เบื่อแระ

Anonymous said...

เดี๋ยวก็คิดสูตรใหม่เองไงคะพี่อ้อม แล้วพอมีลูกมีหลานเขาก็จะบอกว่าสูตรนี้มาจากคุณอ้อม เราก็จะกลายเป็นต้นตำรับไป อิอิ

Anonymous said...

ความสุขหาได้ใกล้ตัวนะ อ้อมว่า อาจจะมีอย่างอื่นที่เราอยากทำหรือคิดว่าถ้าได้ทำแล้วจะมีความสุข แต่ทำไปแล้วอาจจะไม่ใช่ก็ได้ ตอนนี้ยังไขว่คว้าอะไรไม่ได้ก็พอใจกับสิ่งที่มีดีกว่า

Anonymous said...

แพรว คือถ้าไม่มีคนสอน พี่จะขี้เกียจไง คงไม่ขยันขนาดหาตำรามาทำเอง(อย่าว่าแต่ดัดแปลงเลย) แต่พวกเคล็ดลับอะไรพวกนี้ ต้องคนทำอาหารมานานจริงๆแล้วเขาถึงจะมีเนอะ ทำเลียนแบบยังไงก็คงไม่เหมือน

Anonymous said...

นั่นน่ะไม่ใช่ daffodil นะ แต่คือ dandelion ต่างหาก

Anonymous said...

อุ๊บ จริงๆด้วยค่ะ จำผิด (จริงๆไม่มีความรู้เรื่องต้นไม้)

Anonymous said...

ไม่ว่าจะเป็นต้นไม้ ดอกไม้ อาหารหรือขนมนมเนย ถ้าคิดว่าเป็นสิ่งที่ทำให้มีความสุข พ่อบอกว่า พ่อกับแม่ก็มีความสุขด้วย แต่แม่แอบหวังไว้ในใจว่าแม่คงจะมีลูกสาวที่ตุ้ยนุ้ยในอนาคตแน่นอน ฮิฮิ

Anonymous said...

ไม่เอาแล้วค่ะ ตุ้ยนุ้ยไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว

Kun-li-ko said...

อาหารของแมรี่แอนน่ากินจัง จำกลับมาสอนพวกเราด้วยน้า

Anonymous said...

อ้อมจ๊ะ
พรุ่งนี้สัมภาษณ์กรีนการ์ดแล้วนี่นา ยังไงขอให้โชคดีไม่มีปัญหาอะไรนะจ๊ะ แล้วจะรอฟังประสบการณ์ของอ้อมละกันจ้า โชคดีจ้า

OohiO